Met Love in the Villa waagt Netflix zich nog maar eens aan het genre ‘Amerikaanse vrouw trekt naar Europa en komt er zichzelf tegen’. De kans is groot dat daarbij minstens een van deze misverstanden komt bovendrijven.
Europa brengt je tot inzicht
In Love in the Villa reist een Amerikaanse lerares naar Italië om er een break-up te verwerken, wat tamelijk moeilijk blijkt te zijn aangezien ze haar logement door een dubbele boeking moet delen met een arrogante Brit met een sixpack. Hoe dan ook: Amerikanen trekken nooit zomaar naar Europa. Ofwel gaan ze er schrijven (Midnight in Paris, Call Me by Your Name). Ofwel moeten ze een mysterieuze taak vervullen, vaak op initiatief van een overledene (P.S. I Love You, Love & Gelato, Letters to Juliet). Maar meestal gaat het om vrouwen met een identiteitscrisis die op zoek zijn naar zichzelf (Eat Pray Love, Under the Tuscan Sun, The Holiday).
Iedereen heeft een sappig accent en een uitgebreide Engelse woordenschat
Hun schattige, exotische accent kunnen de fictieve Europeanen misschien moeilijk wegsteken, maar als het op grammatica aankomt, lijkt iedereen een masterdiploma Engels op zak te hebben. Zelfs de Italiaanse bomma uit Love & Gelato weet zich te verdedigen wanneer haar Amerikaanse bezoek haar gelato verwart met roomijs. Meestal hebben de locals ook geen andere keuze, aangezien de Amerikanen Emily in Paris-gewijs geen enkele moeite doen.
Iedereen leeft nog in de jaren stillekens
Als we Amerikaanse films mogen geloven, ligt Europa vol kasseien, wijngaarden en rustieke ruïnes, worden de straten verlicht met gietijzeren lantaarns, eet iedereen in authentieke restaurantjes met geruite tafellakens, staat op elke hoek van de straat een muzikant lokale klassiekers à la That’s Amore te spelen, heeft McDonald’s onze contreien nog niet bereikt en baadt alles in een warme, oranjekleurige gloed die niet wordt veroorzaakt door bosbranden.
(Bijna) alle Europese mannen zijn charmeurs
Emily in Paris, Love & Gelato, Letters to Juliet, Under the Tuscan Sun, Vicky Cristina Barcelona: zowat alle Zuid-Europeanen zijn temperamentvolle levensgenieters die de hele dag poëzie lezen, tango dansen, wijn drinken, kettingroken en zeevruchten eten, maar er toch uitzien alsof ze zo uit een parfumreclame van Dior zijn weggelopen. Meestal zorgt dat aanvankelijk voor argwaan en een lichte cultuurshock bij het Amerikaanse hoofdpersonage, maar is de Zuid-Europeaan in kwestie zo overtuigend dat er alsnog een passionele romance volgt. Britten zijn dan weer cynische betweters met een klein hartje die op Hugh Grant lijken (Notting Hill, Love in the Villa). Van Oost-Europeanen (Borat, EuroTrip, Hostel) en Scandinaviërs (Midsommar) blijf je beter weg. Om van de Bruggelingen (In Bruges) nog maar te zwijgen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
