Verslaafd aan de opwinding, verliefd op Hollywood: Ryan Gosling & Emily Blunt over ‘The Fall Guy’

Vorig jaar stonden ze elk apart in twee van de grootste blockbusters van het jaar, Barbie en Oppenheimer. In The Fall Guy wagen Emily Blunt en Ryan Gosling samen de sprong in het ijle. Figuurlijk. En in het geval van Gosling helaas ook letterlijk.

‘Je bent de laatste interviewer van de dag’, schaterlacht Emily Blunt ­meteen wanneer we haar en Ryan Gosling ontmoeten. ‘Je kunt dus maar beter je best doen. Elke vraag die al eens is ­gesteld, slaan we over. Deal?’

Het zijn er ongetwijfeld ouderwets veel, die interviews, want er wordt uitgekeken naar The Fall Guy. De twee acteurs zijn momenteel meer dan ooit publiekslievelingen, hij speelde vorig jaar Ken in Barbie, dé kaskraker van het jaar, zij speelde vrouw Kitty in Oppenheimer, ­derde best presterende film in de bios­copen en goed voor zeven Oscars.

En nu staan ze samen in The Fall Guy, een romantische actie­komedie waarin Gosling Colt speelt, een stuntman die op zoek moet naar de steracteur voor wie hij lang geleden de stand-in was. En dat alles om de debuutfilm van zijn ex te redden: regisseuse Jody, het personage van Blunt. Het spreekt voor zich dat het er letterlijk en figuurlijk zal vonken.

‘Popcornentertainment in de hoogste versnelling’, schreef Deadline al. ‘Twee uur gevuld met film­sterren als perfecte charme­machines, en soms is dat gewoon alles wat het moet zijn’, vindt The AV Club. ‘Die zeldzame studiofilm die menselijk voelt’, aldus The Hollywood Reporter. ‘Voelt compleet inruilbaar met een hele rist andere actiefilms’, moppert Rolling Stone, om er meteen aan toe te voegen: ‘En dan beginnen Gosling en Blunt te flirten en te vechten en elkaar verbaal hakken te zetten en voelt het alsof je een paar centimeter boven je bioscoopzetel zweeft.’

Hoeft het te verbazen dat de twee megasterren met de glimlach voor onze neus zitten, ook al is het ongetwijfeld het zoveelste interview dat ze ondertussen over hun pellicule-affaire hebben gegeven?

○○○

In de stoel links van mij: Ryan Gosling. Zijn ­out­fit zou Ken niet hebben misstaan: een wit shirt met fluovlekken en het ­opschrift Daytona Inter­national Speedway en een hangertje om het af te maken. De garderobe van Emily Blunt, rechts van mij, zou Kitty Oppen­heimer gepast hebben, die lange oorbellen al helemaal. En beiden zijn kinderlijk enthousiast over The Fall Guy.

Ryan Gosling: Het is één lange liefdesbrief aan het filmmaken, aan het ­plezier dat deze ­geweldige job met zich meebrengt. Ik geniet daar – eerlijk waar – na al die jaren, met al die ervaring, nog meer van dan vroeger. Ik ben ­ontzettend dankbaar dat ik deze job mag uitoefenen én dat ik nu heb mogen bijdragen aan een film die dat plezier ook eens in de verf zet. Er zijn genoeg cynische films over Hollywood en hoe lelijk het daar soms aan toe gaat. Dat kunnen ook zeer goeie films zijn, daar niet van – denk aan The Player van Robert Altman. Maar The Fall Guy doet net het tegenover­gestelde: het is een aanstekelijke, enthousiasmerende ode aan de crews, aan iedereen die met hart en ziel aan films werkt zonder daar veel erkenning voor te krijgen. Dat zegt alles over hoe ik me op dit ­moment in mijn carrière voel.

Herken jij dat, Emily?

Emily Blunt: Ja. Ik vind het moeilijk om me te ­herinneren hoe ik ­vijftien, twintig jaar aan film­opnames op het moment zelf precies heb ervaren. Maar ik heb me wel altijd gezegend gevoeld dat ik deze job mag ­uitoefenen. Dat is nog steeds het ­gevoel. Ik denk dat ik zelfs nog enthousiaster ben geworden. In het ­gewone leven ben ik helemaal niet zo avontuurlijk aangelegd. Ik schuw risico’s. Maar ik vind het heerlijk om aan een nieuwe film te beginnen, vooral wanneer ik niet goed weet waar ik me aan kan verwachten. Ik ben bijna verslaafd aan die opwinding.

Weet je wat het ook is? Als je al zo lang meedraait als wij twee, dan word je er beter in om de ­mindere fraaie of vervelende aspecten van het filmproces weg te mediteren en de druk van de industrie naast je neer te leggen. Het is mettertijd ­makkelijker geworden om de goeie dingen te ­omarmen.

Je bent een recidivist, Ryan. In The Place beyond the Pines speelde je een motorrijder die zijn geld verdient met levensgevaarlijke stunts, in Drive een ijzig kalme stuntrijder. Wat heb jij toch met stuntmannen?

Gosling: Je mag die personages niet op een hoopje gooien. Daarvoor zijn de verschillen te groot. Maar het klopt dat ik naar stuntlui opkijk. Ik heb het altijd al een heel coole job gevonden. Ik maak me sterk dat ik die zou ­hebben uitgeprobeerd als ik niet van jongs af aan acteur was geweest. Ik moet daar wel bij zeggen dat ik niet zeker weet of ik het zou aankunnen. (lacht) Het ­beetje stuntervaring dat ik heb ­opgedaan, doet me daaraan twijfelen.

Hoe sta je tegenover je stand-ins, de mannen die het gevaarlijke werk voor je opknappen? Zij doen de stunts, jij krijgt de roem en de eer.

Gosling: Ik heb het nooit anders ­geweten. Ik had al een stunt double toen ik meespeelde in Young Hercules, een avonturenserie voor kinderen. In mijn ogen wandelen die mannen de set op, doen ze alle écht coole dingen en dan treden ze weer in de schaduw.

Het is een vreemde dynamiek. Ze vangen letterlijk de slagen voor je op. Ze riskeren lijf en leden, ­moeten over bijzondere fysieke ­kwaliteiten ­beschikken en vaak uren trainen om te kunnen doen wat ze doen. En in plaats van daar de eer voor op te ­strijken doen ze hun best om hun ­gezicht te verbergen. De acteurs zijn het ­gezicht, wij gaan met de pluimen lopen. ­Natuurlijk is dat raar, zelfs al gaat het er al meer dan honderd jaar zo aan toe. Er is niet eens een Oscar voor beste stunts. Hopelijk helpt The Fall Guy om daar eindelijk verandering in te ­brengen.

Begrijp je wat die stuntmannen bezielt?

Gosling: Die vraag intrigeert me al ­jaren. Misschien zit het antwoord in The Fall Guy. Regisseur David Leitch is zelf jarenlang stuntman geweest. Hij bezwoer me in de auto: ‘Denk niet dat het geen pijn doet, want het doet wel pijn. Door een auto opgeschept worden doet pijn. Vallen doet pijn. Geslagen worden, doet pijn. In brand gestoken worden, doet pijn. Door het venster springen doet pijn.’ Dat mag eens gezegd en getoond worden. Een tip van de sluier lichten doet in dit ­geval niets van de magie af. Het maakt het alleen maar ongelofelijker wat die mannen doen.

Die mensen pijnigen zichzelf ­fysiek om iconische cinemamomenten mogelijk te maken, om ons film­toeschouwers te entertainen. Zonder er de eer voor op te strijken. Volgens mij kunnen we nog veel meer leuke films maken over die eindeloos fascinerende gemeenschap.

Leitch verklapte ons welke stunts je zelf voor je rekening nam. In de openingsscène heb je je, ondanks je hoogtevrees, van twaalf verdiepingen hoog naar beneden laten vallen. Waarom laat je niet alles aan de experts over?

Gosling: Ja, ik heb me van twaalf hoog laten vallen. De film heet The Fall Guy, ik kon niet anders. Als ik zo nodig een stuntman wil spelen, dan moet ik dat maar durven, dacht ik. Het zet de toon. Ook voor de kijker.

Heeft het je van je hoogtevrees genezen?

Gosling: Die is erger dan ooit nu ik weet hoe het voelt om van zo hoog te vallen. Ik heb een zonnebril opgezet zodat je de angst in mijn ogen niet ziet.

The Fall Guy doet je bijna medelijden krijgen met jouw personage, Emily. Alles loopt de hele tijd mis op haar set. Hoe dicht staat de parodie bij de werkelijkheid?

Blunt: (smakelijke lach) Ik ben vooral blij dat we er géén ­regisseuse van ­hebben gemaakt die ­perfect weet wat ze doet, overal een antwoord op heeft en iedereen in het gareel laat lopen. Zo’n overdrijvingen zijn erger­lijk. Mijn ­personage is even chaotisch en ­excentriek als de rest. Ze is een ­debuterende ­regisseuse die onder waanzinnig veel druk staat op een set waar van alles in het honderd loopt. Dat is niet alleen veel leuker om te spelen, dat staat ook dichter bij de werkelijkheid.

Op de grote ­producties is chaos onvermijdelijk. Iedereen wil antwoorden van de regisseur maar die is ook maar een mens, die weet het soms ook niet.

Wordt er soms op los geknoeid?

Blunt: Nooit met ­opzet. Elke film heeft zijn ­verhaal en op het einde van de meeste opnames hangt elk voorwerp en ­elke persoon met ducttape aan elkaar.

Een filmset is een ­wereld op zich. Doordat je intens samenwerkt, ver van huis, vorm je binnen de kortste keren een soort van stam. Je raakt heel snel innig bevriend met mensen die je een week eerder niet eens kende. Zo hou je het leefbaar voor jezelf maar het moet ook voor de film. Je moet een stam ­vormen als je het ­onmogelijke wilt ­realiseren. In eerste ­instantie is dat gewoon al de eindmeet halen. ­Uitzonderlijk komt er ook eens een ­fantastisch film uit de bus, met een goeie mag je al heel blij zijn.

The Fall Guy romantiseert hoe het er achter de schermen aan toe gaat. Ik durf het daarom een van de meest ­persoonlijke films te noemen waarin ik al heb meegespeeld.

De pandemie, de stakingen in Hollywood, de doorbraak van de streamingdiensten, de tegenvallende resultaten van enkele dure blockbusters: de filmwereld had het de voorbije jaren zwaar te verduren. En toen kwamen Barbie en Oppenheimer. Hoe optimistisch zijn jullie na het immense succes van die twee films?

Blunt: Zéér optimistisch. Mensen ­willen volgens mij niet liever dan dat je hen naar een andere ­wereld ­meevoert. Ze willen films die je ­helemaal ­opslorpen en ­alles doen ­vergeten. Ik ­weiger te geloven dat ­Barbie en Oppen­heimer anomalieën zijn. Het zijn net voorbeelden: heerlijk ambitieuze, ­geweldig entertainende, ­opwindende kijk­ervaringen. Meer van dat! Geef de ­creatievelingen de ruimte en de ­middelen om te blijven proberen om ­nieuwe sensationele films te maken. Daar ­zullen de ­mensen altijd naar ­hunkeren. Ik heb altijd in de meer­waarde van de bioscoop­ervaring ­geloofd, ik zie geen reden om te ­beginnen twijfelen.

En wat heeft Barbenheimer jou geleerd, Ryan?

Gosling: Beide films zijn geregisseerd door briljante filmmakers die heel persoonlijke films maken mét de ­volle steun van een grote studio. In ­beide gevallen is er nagedacht in functie van het grote scherm en was de ­ambitie om een groot publiek te ­bereiken. Christopher Nolan draait zijn films niet voor de grap op Imax, hij wil dat je ze op een Imax-scherm ziet. ­Greta ­Gerwig zag Barbie als één groot feest waarop iedereen na de ­moeilijke covid­periode was uitgenodigd. Dat leek erg ambitieus maar ze heeft ­volkomen gelijk gekregen. Het publiek keerde massaal terug naar de zalen. Barbie werd een cultureel evenement.

Het succes van Barbie en Oppen­heimer was voor de hele sector ­bemoedigend. The Fall Guy wil dat ­verder doortrekken. We hebben bij het maken bijna dagelijks over de ­kijker ­gepraat, of toch over de vraag hoe we een zo entertainend mogelijke film konden maken. Hoe kunnen we ­ervoor zorgen dat de mensen even aan al hun zorgen kunnen ontsnappen? Hoe maak je een film die de ticketprijs, de rit naar de bioscoop, de parkeerbon én de kinder­oppas waard is? Niemand kent het antwoord op die vraag maar je moet minstens alles geven. Een recensent schreef dat The Fall Guy bestaat om de mensen blij te maken. Ik zou het niet beter kunnen verwoorden. The Fall Guy is ook een liefdesbrief aan de mensen die komen kijken.