Twaalf aanraders voor Film Fest Gent 2022

Geen Sisi-films. Of toch eentje, Corsage, maar die voert de Oostenrijkse keizerin wel heel anders op dan destijds de mierzoete films met een piepjonge Romy Schneider. Gent ontvangt van 11 tot 22 oktober wel verhalen die stevig in het hier en nu staan, ook als ze in een historisch keurslijf ingesnoerd zijn. Twaalf tickets voor het Film Fest Gent waar u geen spijt van zult krijgen.

Corsage – Marie Kreutzer

Vicky Krieps’ debuut in Phantom Thread (2017), als de muze van Daniel-Day Lewis, leverde de Luxemburgse actrice naast wereldwijde erkenning ook rollen op in films van M. Night Shyamalan (Old), Mia Hansen-Løve (Bergman Island) en Barry Levinson (The Survivor). In Corsage hult ze zich in het strakke keurslijf van de Oostenrijkse keizerin Elisabeth Amalie Eugenie, destijds ook de inspiratie voor de suikerzoete Sissi-films met Romy Schneider. Ooit werd ze verafgood voor haar schoonheid en trendy modelooks, maar op haar veertigste voelt ze zich steeds meer voorbijgestreefd. Haar zoon staat op het punt het rijk over te nemen. Haar man, keizer Frans Josef I, schaamt zich steeds vaker voor haar extravagante maniertjes. Krieps’ vertolking – die nu eens aan Marie Antoinette, dan weer aan Gena Rowlands in A Woman under the Influence doet denken – leverde haar de prijs voor beste actrice in de sectie Un Certain Regard in Cannes op. De Oscars lonken.

13/10, 14 uur, 14/10, 19.45 uur, 15/10, 16.45 uur en 16/10, 16.45 uur, Kinepolis.

Living – Oliver Hermanus

Van de verzopen charmezanger in Love Actually over de spookschipkapitein in Pirates of the Caribbean tot Mr. Woodhouse in Emma.: je moet ouwe rot Bill Nighy niet leren hoe je in een bijrol de show kunt stelen. Maar deze keer moet hij vol aan de bak als een verbitterde bolhoedambtenaar in het Londen van de fifties. Na het verdict dat hij terminaal ziek is, wil hij nog snel wat van zijn grijze bestaan maken en wat voor de gemeenschap betekenen. Best mogelijk dat dat concept u vertrouwd voorkomt. Living is een remake van Ikiru, een aangrijpend meesterwerk van Akira Kurosawa uit 1952. Nobelprijswinnaar Kazuo Ishiguro (Never Let Me Go) ontfermde zich deze keer over het scenario en Oliver Hermanus (Beauty) over de regie. Als Living even zinnenprikkelend is als Hermanus’ miskende soldatenfilm Moffie dan zit het snor.

15/10, 20 uur, Vooruit, 17/10, 10 uur en 18/10, 17.30 uur, Kinepolis.

Saint Omer – Alice Diop

Voor haar fictiedebuut baseerde documentairemaakster Alice Diop zich op de waargebeurde misdaad van Fabienne Kabou, een Frans-Senegalese studente filosofie die haar vijftien maanden oude baby liet verdrinken op een strand. De film speelt zich nagenoeg volledig af in de rechtszaal, die middels meedogenloze long takes gadegeslagen wordt. Op de beklaagdenbank zit de fictieve Laurence Coly (Guslagie Malanga), beschuldigd van eenzelfde kindermoord. Vanaf de publieke tribune wordt alles gadegeslagen door Rama (Kayije Kagame), een schrijver-professor die research doet voor een boek over de mythe van Medea. Naarmate het proces vordert, komen de verschillen en gelijkenissen tussen de twee vrouwen geleidelijk bovendrijven. Saint Omer is een compromisloze reflectie op ras, gender en moederschap, goed voor de Juryprijs in Venetië.

20/10, 19.15 uur, 21/10, 22.30 uur en 22/10, 14.30 uur, Kinepolis.

Rimini – Ulrich Seidl

Wie zijn Paradise-trilogie een beetje kent, weet wat te verwachten van de Oostenrijkse filmmaker Ulrich Seidl: wanhoop en tristesse, vastgelegd in rigide beeldkaders. In Rimini, zijn eerste langspeler sinds 2013, draagt hij zijn protagonist ook een warm hart toe. De uitgerangeerde charmezanger Ritchie Bravo (Michael Thomas uit Paradies: Hoffnung) entertaint toeristen in deprimerende hotelbars in de Italiaanse badplaats Rimini. Hij verdient ook nog een centje bij door als gigolo zijn diensten aan te bieden aan eenzame fans op leeftijd. Na de dood van zijn moeder keert hij huiswaarts om te zorgen voor zijn dementerende vader Ekkehardt (Hans-Michael Rehberg, die kort na de opnames overleed). Terug in Rimini krijgt hij ook nog te maken met zijn vervreemde dochter, die geld van hem eist omdat hij haar en haar moeder destijds heeft laten vallen. Deel één van een tweeluik over twee broers – opvolger Sparta focust op Ewald – die hun verleden niet kunnen afschudden.

17/10, 22.45 uur, 20/10, 14.30 uur en 21/10, 20 uur, Kinepolis.

The Son – Florian Zeller

Dat Hugh Jackman, Laura Dern, Vanessa Kirby en Anthony Hopkins stonden te springen om met Florian Zeller in zee te gaan mag niet verbazen. De Franse schrijver en theatermaker maakte grote indruk met zijn voor zes Oscars genomineerde debuutfilm The Father (2020). Daarin dompelde hij je op vernuftige wijze onder in de benauwende verwarring van een dementerende man. Anthony Hopkins hield aan die rol een tweede Oscar over. Dat steekt in Hollywood de ogen uit. In The Son weet een opstandige zeventienjarige New Yorker zich geen raad met zichzelf. Hij ruilt dan maar het huis van zijn moeder in voor dat van zijn vader en diens nieuwe, pas bevallen vrouw. Die vader wil het doodgraag stukken beter doen dan zijn eigen vader destijds. De vraag is of dat volstaat om een tragedie af te wenden. Zeller bewerkte opnieuw een van zijn eigen theaterstukken en wil je eerder aan het denken zetten dan aan het meeleven. Rest alleen nog zijn trilogie af te ronden met een verfilming van La mère.

18/10, 19.45 uur, 19/10, 17 uur en 21/10, 22.30 uur, Kinepolis.

The Host – Bong Joon-ho

Dat Bong Joon-ho met Parasite (2019) zowel de Gouden Palm als de Oscar voor beste film won, is niet echt een verrassing. De enige verrassing is dat het nog zo lang heeft voor de Zuid-Koreaanse Steven Spielberg de grootste filmprijzen binnenrijfde. Zo verbaasde hij in 2006 al met monsterfilm The Host, een heerlijk maffe, cinematografisch ontzettend knap uitgewerkte mix van actie, kolder, zwarte humor, melodrama en maatschappijkritiek. Film Fest Gent diept de Koreaanse kraker op in het kader van zijn Focus on South Korean Cinema. Voor wie recentere films prefereert, is er onder meer Heaven: To the Land of Happiness (2021) van The Housemaid-regisseur Im Sang-soo. Voor melomanen is er het Korean Composers-concert, met muziek van onder meer Lee Byung-woo (The Host) en Jung Jae-il (Parasite en Squid Game).

16/10, 16.45 uur, Vooruit, 18/10, 16.45 uur en 19/10, 22.30 uur, Studio Skoop. Korean Composers: 20/10, 20 uur, De Bijloke.

R.M.N. – Cristian Mungiu

Vijftien jaar, vier maanden plus nog wat dagen geleden hielp Cristian Mungiu Roemenië aan een Gouden Palm met het ijzingwekkende maar beheerste abortusdrama 4 Months, 3 Weeks and 2 Days. Daarna is hij nooit gestopt met het uitdenken en uitwerken van doorwrochte drama’s die in een afgemeten, naturalistische stijl mens en maatschappij streng en rationeel doorlichten. Het nieuwste daarvan is opnieuw beresterk, en andermaal word je er niet meteen vrolijk van. Een onooglijk, etnisch divers dorp in Transsylvanië staat op stelten wanneer uitkomt dat de lokale industriële bakkerij Sri Lankanen tewerkstelt. De directrices trachten aan te tonen dat ze het dorp de eenentwintigste eeuw willen binnenloodsen. Maar zo makkelijk zijn de dorpelingen niet te vermurwen. Mungiu neemt niet alleen de xenofobie in het vizier. Een door de EU uitgezonden berenteller staat erbij en kijkt ernaar. De regisseur komt op zondag 16 oktober naar Gent om alles toe te lichten.

16/10, 14 uur, Kinepolis, 18/10, 22 uur, Studio Skoop en 19/10, 19.45 uur, Kinepolis.

The Kingdom Exodus – Lars von Trier

Sociaal commentaar én krankzinnige satire in een ziekenhuisserie? Slapstick en nagelbijtende spanning? Verbijsterende verhaallijnen, verbasterde soapclichés én een grensverleggende, brutaliserende visuele stijl? Dat was waar regisseur Lars von Trier in 1994 mee voor de dag kwam in Riget, internationaal bekend als The Kingdom. De reeks was een instantcultklassieker en kreeg drie jaar later een tweede, nog gekker seizoen. Daarna was het uit met de pret. Tot nu. Deens provocateur Von Trier laat in een derde en laatste seizoen een trouwe kijkster van The Kingdom slaapwandelen in de waanzinnige, labyrintische wereld van het verdoemde Rigshospitalet van Kopenhagen. De ziekte van Parkinson houdt Von Trier op dit moment weg van sets en nieuwe projecten. Exodus zou dus zomaar eens zijn exit kunnen zijn.

22/10, 20 uur, Kinepolis (alleen de eerste twee afleveringen).

Pacifiction – Albert Serra

De Catalaanse filmauteur Albert Serra gaat graag loos met obscure geschiedenislessen: zijn kinky, bijna drie uur durende aristocratenfilm Liberté (2019) was één lange, expliciete sm-orgie in een achttiende-eeuws bos. Zijn nieuwste kreeg enkele maanden geleden geen stek ergens in de festivalmarge, maar in de officiële competitie van Cannes. Maar ook Pacifiction is pure, onversneden Serra: een trage, sombere, existentiële koortsdroom die zich in de surreële schemerzone tussen John le Carré en Apocalypse Now ophoudt. De Franse acteur Benoît Magimel (in crèmekleurig hawaïkostuum en Gérard Depardieu-modus) vertolkt een cynische bureaucraat van het Frans-Polynesische eiland Tahiti die sterke vermoedens heeft dat Frankrijk voor het eerst in twintig jaar zijn koloniale paradijs met kernproeven wil bezoedelen.

17/10, 19 uur, Kinepolis, 18/10, 19 uur, KaskCinema en 21/10, 16.30 uur, Kinepolis.

Godard seul le cinema – Cyril Leuthy

Met Jean-Luc Godard verloor de filmwereld vorige maand een halfgod. Film was nooit meer hetzelfde nadat de Frans-Zwitserse vernieuwer met extreemlinkse sympathieën er zich mee was beginnen te bemoeien. Met iconische films als À bout de souffle (1960), Le mépris (1963) en Pierrot le fou (1965) stuwde hij de nouvelle vague op, vond hij een nieuwe filmtaal uit en blies hij het idee leven in dat niet de studio, scenarist of producent maar de regisseur de vader, de auteur van de film is. Op latere leeftijd verloor hij zich in politieke pamfletten en op nog latere leeftijd in essayistische filmexperimenten. Film Fest Gent eert de iconoclast met twee documentaires die zijn mysterie besnuffelen. In À vendredi, Robinson schetst Mitra Farahani Godard aan de hand van zijn raadselachtige correspondentie met de Iraanse regisseur Ebrahim Golestan. Godard seul le cinéma zou een verhelderende reconstructie zijn van het grillige parcours van JLG. Klopt dat niet, dan maakt het nagesprek met filmexpert Patrick Duynslaegher u wel wegwijs.

12/10, 14.15 uur, 18/10, 16 uur en 21/10, 21.15, KaskCinema. À vendredi, Robinson: 13/10, 20 uur, 18/10, 14 uur en 20/10, 17 uur, KaskCinema.

War Pony – Riley Keough & Gina Gammell

Riley Keough, de oudste kleindochter van Elvis Presley en bekend van haar spraakmakende vertolkingen in onder meer Mad Max: Fury Road (2015) en American Honey (2016), debuteert als regisseur met War Pony. Twee jonge native Americans proberen daarin rond te komen in de Oglala Lakota-gemeenschap in het Pine Ridge-reservaat in South Dakota. Die locatie inspireerde eerder al Chloé Zhao (The Rider). Het script is gebaseerd op feitelijke ervaringen van mensen in en rond Pine Ridge. Keough en coregisseur Gina Gammell castten bovendien locals in hun coming-of-agefilm. The Hollywood Reporter gewaagde van ‘een voorbeeld van hoe verhalen kunnen eren in plaats van exploiteren’. In Cannes won de poedel Britney, die Beast vertolkt, trouwens de Palm Dog.

12/10, 19.30 uur, 13/10 10 uur en 18/10, 22.30 uur, Kinepolis.

The Banshees of Inisherin – Martin McDonagh

Wie van Brugge het aantrekkelijke decor van een misdaadkomedie kan maken, kan ook van een somber, fictief rotseiland nabij Ierland de perfecte locatie voor een intiem folkdrama over gekneusde mannelijke ego’s maken. Zeker als je daarbij opnieuw op de acteurstandem Colin Farrell en Brendan Gleeson kunt rekenen. Net als in zijn bevallige gangsterdebuut In Bruges (2008) is regisseur Martin McDonagh daarbij niet vies van een geut Guinness-donkere comedy. Alleen wordt die hier tegen de achtergrond van de Ierse Burgeroorlog van 1923 geplaatst, waar twee beste buddies in een patstelling verzeilen wanneer een van hen abrupt een punt achter de vriendschap zet. Frances McDormand kreeg een Oscar voor haar acteerprestatie in Three Billboards outside Ebbing, Missouri (2017), McDonaghs vorige worp. Colin Farrell kreeg in Venetië alvast een applaus van dertien minuten, en de prijs voor beste acteur.

17/10, 20 uur, Vooruit, 20/10, 10 uur en 22/10, 20 uur, Kinepolis.