Bob Dylan vindt het prima dat Timothée Chalamet hem vertolkt

Bob Dylan gaf zowaar zijn zegen over James Mangolds biopic A Complete Unknown, én over de duizelingwekkende prestatie van Timothée Chalamet. Maar hoe word je een enigmatisch icoon?

Niets of niemand kon Timothée Chalamet, de ster van uit Dune, Wonka en Call Me by Your Name, tegenhouden om Bob Dylan te vertolken in de biopic van James Mangold. Geen pandemie. Geen acteursstaking. Geen boomers die het maar niets vinden dat een posterboy van gen Z, met bijna 20 miljoen Instagramvolgers, hun grote held vertolkt.

‘Ik heb hier vijfenhalf jaar aan gewerkt. Het voelde soms eindeloos’, vertelt Chalamet. ‘Eerst kwam de pandemie, daarna legde de acteursstaking de boel plat. Op de duur verdacht ik het universum ervan dat het tegen dit project was. Het is een grote opluchting dat het ons uiteindelijk is gelukt. Het is een hele eer om een bescheiden brug te mogen zijn tussen de wereld van vandaag en die ongelooflijke artiest die zo veel generaties heeft beïnvloed.’

Tijdens zijn lange voorbereiding leerde Chalamet gitaar en mondharmonica spelen, en maakte hij zich elke stembuiging, elke tic van Dylan eigen. ‘Het was soms overweldigend’, geeft hij toe. ‘Ik heb alles gegeven en hoop dat er iets is blijven hangen. Het zou verkeerd zijn geweest om de rol te benaderen als een imitatie. Het is een interpretatie, de film is eerder een fabel over een altijd veranderende artiest.’

Maar dat betekent niet dat Chalamet zijn huiswerk niet heeft gemaakt. ‘Ik heb elke steen omgedraaid. Zeker voor de periode die de film bestrijkt, van 1961 tot 1965. Natuurlijk heb ik de schat aan beeldmateriaal op YouTube bestudeerd, en films als Don’t Look Back van D.A. Pennebaker en No Direction Home van Martin Scorsese. Maar evengoed heb ik zijn radio-interviews beluisterd, alle biografieën en al zijn schrijfsels gelezen, en liep ik in zijn voetsporen in Minnesota, Wisconsin, Chicago en New York. En het belangrijkste was natuurlijk de verbinding met zijn muziek, die zowat alles omvat: van romantische anekdotes over intieme ontboezemingen en wijsheden tot levendige, grootse verhalen.’

Chalamet gebruikte zijn invloed als een van de producers om nummers als I’ll Keep It with Mine, Fixin’ to Die, Subterranean Homesick Blues en It’s Alright Ma (I’m Only Bleeding) in de film te smokkelen. Hij zong en speelde alles live op de set. ‘Dat was een strijd, maar ik ben blij dat ik zoals Bob Dylan op mijn strepen stond. Ik had het gevoel dat ik de nummers tot leven kon brengen. Vergeet niet dat het geen opera is, maar folkmuziek. Het gaat om de imperfecties, de barsten in je stem. Dat verlies je als je alles voor de draaiperiode opneemt in een muziekstudio in L.A.’

Het maakt de culminatie van de film, Dylans elektrische concert op het Newport Folk Festival in 1965, nog zo zinderend. ‘Ik vond het opwindend om dat te spelen’, zegt Chalamet. ‘Het is een fascinerend moment in de muziekgeschiedenis: een artiest die compromisloos zijn eigen pad volgt omdat hij wéét dat hij gelijk heeft. Daar kunnen we allemaal een voorbeeld aan nemen. En niet alleen in de kunst, ook in het leven.’

En dan kreeg hij in een publieke post op X zowaar de zegen van Dylan zelf. ‘Dat bericht was een droom die werkelijkheid werd. Hoeveel succes je als jonge artiest ook hebt: van zo’n zwijgzame legende zoiets horen, voelt extreem goed. Ik moet wel íéts juist doen.’