Ben je alleen tijdens het feest van de liefde? Deze films herinneren je er graag aan dat het zo misschien beter is.
Blue Valentine (Derek Cianfrance, 2010)
Op de poster staan twee innig zoenende mensen. Ryan Gosling, bekend van de romantische klassieker The Notebook, speelt de hoofdrol. Het woord Valentine staat zelfs expliciet in de titel. Blue Valentine is de ultieme film om aan te raden aan koppeltjes die je graag uit elkaar wil zien gaan, want zelden werd er op een pijnlijkere en eerlijkere manier getoond hoe de liefde soms simpelweg niet werkt en mensen alleen maar uit elkaar kunnen groeien.
Love (Gaspar Noé, 2015)
Oké, vanwege de vele seksueel expliciete scènes is Love sowieso een film die je liever op je eentje ziet. Ondergetekende heeft hem destijds in de cinema gezien met een vriend en verder alleen maar twee oude mannen in de cinema, elk in een andere hoek van de zaal, en het was een licht ongemakkelijke ervaring. Maar Gaspar Noé zou Gaspar Noé niet zijn als hij je daarnaast niet ook met een miserabel gevoel zou opzadelen. In deze film is de liefde vooral een gevangenis voor de personages die een verwarrende driehoeksverhouding aangaan.
In the Mood for Love (Wong Kar-Wai, 2000)
Eigenlijk hadden we hier zowat elke film van Wong Kar-Wai kunnen oplijsten. Er is immers niemand die eenzaamheid en liefdeloosheid in de grootstad mooier uitbeeldt dan deze grootmeester. Uiteindelijk gingen we toch voor zijn ultieme klassieker In the Mood for Love, een film die voor honderd minuten bestaat uit smachtende blikken van twee mensen die weten dat hun liefde altijd verboden zal blijven.
Scenes from a Marriage (Ingmar Bergman, 1973)
Het oeuvre van Ingmar Bergman staat niet meteen bekend om z’n opbeurende kwaliteiten. Dat ook zijn dissectie van een huwelijk je lusteloos achterlaat, hoeft dus niet te verbazen. In zes taferelen krijgen we te zien hoe de band tussen een gehuwd koppel, dat nochtans alle redenen heeft om perfect gelukkig te zijn, langzaam maar zeker toch tot stof vergaat. Er bestaat een filmversie van drie uur, maar wie op Valentijn toevallig ook een vrije dag heeft, kan de uitgebreide, zes uur lange miniserie bingen.
Marriage Story (Noah Baumbach, 2019)
Toen Marriage Story in de zalen kwamen, beschreven veel kijkers het als een moderne variatie op Scenes from a Marriage. Hoeven we nog meer te zeggen om duidelijk te maken met welk gevoel je achteraf in de zetel zal zitten?
Past Lives (Celine Song, 2023)
Het leven is een aaneenschakeling van toevalligheden. Soms heb je geluk en lijken de sterren op één lijn te staan, waardoor je effectief in de armen van je geliefde eindigt. Minstens even vaak zijn de omstandigheden echter niet ideaal, waardoor je achterblijft met de melancholische gedachte aan wat had kunnen zijn. Weinig films capteren dat gevoel beter dan het onlangs uitgebrachte en alom gelauwerde Past Lives.
Audition (Takashi Miike, 1999)
Audition is wellicht de bekendste titel van de Japanse veelfilmer Takashi Miike, de man die sneller cultfilms aaneenrijgt dan dat je tinderdates je teleurstellen. In deze film beslist een weduwnaar van middelbare leeftijd om zich nog eens op de datingmarkt te storten, waar hij een jongere vrouw ontmoet en de vonk meteen lijkt over te slaan. Zonder het wilde verloop van deze film te spoilen: achteraf wenst hij dat hij gewoon vrijgezel was gebleven.
Antichrist (Lars Von Trier, 2009)
Wie ‘miserabele cinema’ zegt, zegt ‘Lars Von Trier’. En zelfs in dat neerslachtige oeuvre geldt Antichrist als een van de donkerste films die het Deense enfant terrible ooit op beeld schoot. In het begin van het verhaal verliest een echtpaar hun zoontje, waarna ze zich samen terugtrekken in de bossen in de hoop dat verlies te verwerken. Daar blijkt echter al snel dat de dood van hun jongen gewoon de druppel was die de emmer liet overlopen, en dat de problemen tussen de twee veel diepere en verontrustendere wortels hebben.
Phantom Thread (Paul Thomas Anderson, 2017)
Er wordt wel eens gezegd dat de liefde een ziekte is. In de ergste gevallen van infectie gooi je alle ratio overboord en ga je domme beslissingen maken om toch maar bij die ene persoon te kunnen blijven. Die ziekte genezen kan Paul Thomas Anderson misschien niet, maar met Phantom Thread stelde hij alvast een uiterst accurate diagnose.
Happiness (Todd Solondz, 1998)
Ah, het gelukkig getrouwde stelletje uit de middenklasse. De succesvolle schrijfster die gelukkig vrijgezel is. De verlegen maar op zich best aardige buurman. Aan de oppervlakte ziet alles er vaak zo mooi uit, maar onder de oppervlakte ettert er van alles. In deze gitzwarte satire geniet de cynische regisseur Todd Solondz er zichtbaar van om al die verborgen wonden open te krabben.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier