Indieregisseur Rian Johnson heeft met The Last Jedi letterlijk en figuurlijk de langste Star Wars-film ooit gemaakt.
The Last Jedi, de achtste Star Wars-film, duurt tweeënhalf uur en brengt zo de totale speelduur van de saga, spin-offs niet meegerekend, op grofweg achttien uur. Dat is meer tijd dan nodig is om alle mythen en sagen waar George Lucas‘ ruimtefantasieën naar verwijzen te lezen. Hybris noemen ze zoiets in die verhalen. En dat loopt doorgaans niet goed af.
Niet dat Star Wars: The Last Jedi een compleet fiasco is. Rian Johnson is een prima regisseur die met Brick (2005), The Brothers Bloom (2008) en Looper (2012) al bewees dat hij genres als film noir, de heist-film en sciencefiction helemaal naar zijn hand kan zetten. Alleen, Star Wars bestaat niet uit gewone genrefilms, het is een genre op zich.
En episode VIII, over Luke Skywalker die door Jedi-wannabe Rey overtuigd moet worden om nogmaals te vechten voor de goede zaak, kon net zo goed door een droid geregisseerd zijn. Zelfs Johnson kan niet verhullen dat Star Wars een machine is, speciaal ontworpen om de nostalgie van miljoenen mensen om te zetten in de miljarden dollars die Disney nodig heeft om winst te maken op de franchise waar het in 2012 vier miljard dollar voor in de handen van George Lucas stopte.
Rian Johnson is een prima regisseur die al bewees dat hij genres helemaal naar zijn hand kan zetten. Alleen, u003cemu003eStar Warsu003c/emu003e is een genre op zich.
Nu schuilt er een zeker plezier in het kijken naar een goed geoliede machine. Net zoals er mensen zijn die het niet droog houden bij het geluid van de motor van een vintage Ford Mustang, zijn er mensen die welhaast klaarkomen bij het gezoem van een lichtsabel. Voor hen valt er in The Last Jedi heel wat te beleven. Er zijn weer fraaie set pieces op exotische ruimteplaneten, er worden weer starfighters, imperial cruisers en stormtroopers de verdoemenis in gelaserd en er wordt weer ruimschoots geciteerd uit de Star Wars-bijbel.
Maar voor de mensen die niet al jarenlang het gevoel hebben dat de familie Skywalker hen nabijer is dan hun eigen bloedverwanten, wordt er andermaal te lang geleuterd over de force, te houterig gespeeld, te vaak gedialogeerd op boegen van ruimteschepen en te vaak gerekend op onvoorwaardelijke liefde voor herkenbare scènes en al te platte personages.
Binnen het Star Wars-universum is The Last Jedi dankzij enkele iconische visuele vondsten een van de betere afleveringen, maar daarbuiten is nog steeds veel spannendere, diepgaandere en cinematografisch aantrekkelijkere sciencefiction te zien. Dit jaar alleen al deden Ridley Scott en Denis Villeneuve het met Alien: Covenant en Blade Runner 2049 beter. En dat zonder diep in zwarte maskers hijgende mannen.
Star Wars: The Last Jedi
Rian Johnson met Daisy Ridley, John Boyega, Mark Hamill
