The Iron Lady: Biopic over Margaret Thatcher

De Margaret Thatcher-biopic ‘The Iron Lady’ is een politieke tearjerker over de dementie van de macht, met hoofdrolspeler Meryl Streep die in de rimpelige huid van de Britse politica kruipt.

Margaret Thatcher was een visionaire politica, loyale echtgenote, gezagsgetrouwe feministe en het morele baken van Groot-Brittannië. Dubbel jammer dus dat de matrone van de Engelse Tories tegenwoordig een dementerend besje blijkt dat weemoedig terugdenkt aan haar overleden echtgenoot Dennis.

Dat is althans het statieportret – of is het een heiligenbeeld? – dat van The Iron Lady wordt opgehangen in deze gelijknamige truttige en Oscargeile biopic. Meryl Streep kruipt in de rimpelige huid van de oude(re) Thatcher en perst haar pedante Oxford accent met discreet genoegen over haar getuite lippen.

Het raamverhaal speelt zich af in hedendaags Londen, waar de weduwe Thatcher tot in haar huis wordt achtervolgd door de spoken uit haar verleden – van de oorlogsjaren over haar opmars tot aan haar premierschap en de poll tax-rellen. Terwijl de film van haar leven Citizen Kane-gewijs passeert, voert ze imaginaire gesprekken met wijlen haar man (Jim Broadbent), tot horreur van haar devote dochter Carol.

Dat dit geen loachiaanse agitprop ging worden over een neoliberale Eurofobe die in de Falklands ooit een oorlog begon om een kudde schapen, had je wel kunnen voorspellen. Alleen kan dat – volledig los van wat je over Thatcher denkt – geen excuus zijn om een boeiende brok Britse geschiedenis tot vrijblijvend politiek theater en zoetsappige bejaardenromantiek te vermalen.

Wat Abi Morgan – nochtans de scenariste Steve McQueens Shame – met deze holle biopic in gedachten had, wordt nooit duidelijk. Bovendien helpt de reumatische regie van Phyllida Lloyd, met wie Streep eerder de tenenkrullende ABBA-musical Mamma Mia! inblikte, de geprivatiseerde staatszaken evenmin vooruit.

Of er dan niets positiefs te melden valt? Toch wel. Zo werd er – tegen Thatchers gewoonte in – duidelijk niet gesnoeid in het budget voor de retrokostuums en -decors. Streep loopt ook best aandoenlijk te acteren, al heeft haar imitatieles tegelijk iets van exploitatieve Hollywoodcamp à la Mommie Dearest. Of zoals collega-criticus Rick Groen het treffend samenvatte: ‘Een performance op zoek naar een film.’

Dave Mestdach