‘The Invisible Man’: het verborgen kwaad zichtbaar gemaakt

Met The Invisible Man bewijst Leigh Whannell dat het onzichtbare kwaad uit H.G. Wells’ scifiklassieker uit 1897 nog steeds slachtoffers eist.

Liefde kan tot een hel verworden. Dat toont Leigh Whannell ( Insidious: Chapter 3, Upgrade) bijzonder vernuftig aan in The Invisible Man. Hij volgt de Australische Cecilia (Elisabeth Moss), een onopvallende vrouw die ooit het hart van het knappe techwonder Adrian (Oliver Jackson-Cohen) stal. Ze dacht een sprookjesleven tegemoet te gaan met een genie dat fortuinen verdiende met het bedenken van optische snufjes, maar ze belandde in een nachtmerrie waar fysieke en mentale mishandeling schering en inslag waren. Tot ze ontsnapte en hij zich van het leven beroofde. En dan begint de gruwel pas.

In de meer dan honderdtwintig jaar oude horrorklassieker waarop deze hightechthriller is gebaseerd, lees je niets over een verknipte relatie. H.G. Wells’ verhaal ging over een moordzuchtige wetenschapper die ontdekte hoe hij zich onzichtbaar kon maken. In 1933 werd die geniale gek al naar het witte doek gebracht door James Whale, die het tot een van de klassiekers van de Universal Horror-reeks maakte. Die franchise hoopte Universal in 2017 te reanimeren met een dark universe waarin zowel Frankenstein als Dracula zou ronddwalen. De Tom Cruise-stinker The Mummy, die het fundament voor de reeks moest leggen, stak daar een stokje voor. Gelukkig maar, anders had Johnny Depp de onzichtbare man gespeeld en was deze lowbudgetthriller een bombastische monsterfilm geworden.

Whannell en Blumhouse – het productiehuis achter horrorhits als Get Out, die hun krappe budget compenseren met een scheut zeitgeist en durf – gaven The Invisible Man een eerder moderne dan monsterlijke make-over. Zij maakten er een manipulatieve mind game over huiselijk geweld van, met een sterke vrouwelijke en technologische focus. De mannelijke agressor Adrian, van wie iedereen denkt dat hij dood is, is dankzij een hoogtechnologisch kostuum amper te zien. Door in te zoomen op de gevolgen van zijn onzichtbare gewelddaden en het ongeloof waarop de angstige Cecilia in haar omgeving botst, doorprikt Whannell handig het beeld van de hysterische vrouw dat thrillers als Fatal Attraction vroeger uitspeelden.

Hoewel Whannell soms een groot inlevingsvermogen van de kijker vraagt, slaagt hij erin om het verborgen kwaad stilaan zichtbaar te maken met een paranoïde regie, die psychologische suspense met slimme schrikeffecten en gesmoorde vertolkingen kruist: ontsnappen aan de Big Brother-bully lijkt ondoenlijk. Dat komt niet enkel door Whannells inventieve regie, maar ook door de treffende sfeerzetting – de naargeestige muziek van Benjamin Wallfisch en de moderne architectuur en strakke settings die Stefan Duscio’s kille en smetteloze fotografie accentueren. Onmogelijk dus om je ogen te sluiten voor de gruwel in deze film.