The Hunt wil links en rechts op de tenen trappen, maar echt raak treft de controversiële thriller niet

Craig Zobel mikt in zijn controversiële thriller The Hunt zowel op ‘deplorables’ als op de politiek correcte elite, maar echt raak treft hij niet.

Toen Craig Zobels politiek gechargeerde, zowaar zelfs door Trump geblameerde horrorsatire The Hunt in september vorig jaar in de Amerikaanse bioscopen moest komen, werd de release in extremis uitgesteld toen het land van de vrije wapenbezitters nog maar eens werd opgeschrikt door enkele mass shootings. Medio maart was het dan toch zover, en dan haalde het coronavirus verwoestend uit. Universal besliste dan maar om de controversiële thriller – een sadistisch spel dat de regels uit Battle Royale vermengt met orwelliaanse thema’s en termen uit zowel het alt-right- als het woke-kamp – rechtstreeks op VOD uit te brengen.

In deze totalitaire nachtmerrie die de politiek hopeloos verdeelde Verenigde Staten grijnzend tegen het licht houdt, jaagt een groep elitaire Democraten voor hun plezier op conservatieve cultuurbarbaren die naar een afgelegen domein zijn overgebracht. Dat deze complotdenkers in het perverse moordspel zijn beland, ontdekken ze pas als de eerste schoten vallen en ze hun overlevingstools vinden: wapens en een aangekleed biggetje, Orwell genaamd. Hoe toepasselijk.

Nick Cuse en Damon Lindelof, die onlangs de nieuwe Watchmen-serie maakten, knipogen in hun scenario kwistig naar de befaamde, Britse auteur van de dystopische klassieker Animal Farm. Tussen al de ‘deplorables’ die opgejaagd worden door ‘snowflakes’ – een term die trollen gebruiken om politiek correcte progressieven te jennen – schuilt Crystal (Betty Gilpin). Deze vrouwelijke Rambo wordt door spelbedenker Athena (Hilary Swank) Snowball gedoopt, naar een varken dat op Orwells allegorische boerderij leeft. Een ijskoude krachtmeting tussen snowflakes en Snowball volgt.

Hoe onsubtiel de ideologische slachting op het eerste gezicht ook neergepend lijkt, vergeleken met de weinig omfloerste manier waarop Craig Zobel deze bikkelharde strijd in beeld brengt, voelen de dialogen bijna fijnzinnig. Zobel is namelijk niet zuinig op het spietsen van lichamen, het verpletteren van schedels, het rollebollen in glasscherven en huis-tuin-en-keukengevechten met tosti’s, broodmessen en blenders. Door sfeerzetting en een slimme spanningsboog te wisselen voor bloed, gore en brutale comic relief mikt de regisseur van Z for Zachariah schaamteloos op de onderbuik. Hij wil verwarring zaaien, primaire gevoelens kietelen en op de tenen van linkse én rechtse rakkers stampen.

Of nemen beide kampen vooral aanstoot aan het feit dat de ‘heldin’ er geen fuck om geeft of iemand Orwell gelezen heeft of niet, links of rechts stemt, champagne nipt of bier tankt? Zij denkt gewoon nuchter na, stelt moeilijke vragen en is kritisch. Voor machtsgeile sujetten is dat de echte horror.