‘The Beguiled’ in Cannes: de beste Sofia Coppola sinds ‘Lost in Translation’

Sofia Coppola gaat de southern gothic-toer op met het zinnenprikkelende The Beguiled.

In 1971 werd Thomas P. Cullinans southern gothic-roman The Beguiled al een keer verfilmd door genremaestro Don Siegel, toen met Clint Eastwood in de hoofdrol, een dosis kinky machismo en zelfs een vleugje incest en pedofilie. In de nieuwe, meer feminiene lezing van Sofia Coppola is van die laatste ingrediënten geen sprake meer, maar de psychoseksuele innuendo en historische setting – een meisjesinternaat uit Virginia tijdens de Amerikaanse burgeroorlog – zijn volledig in tact gebleven.

Dit keer is het de beurt aan Colin Farrell om als gewonde Yankee-soldaat door een paar southern belles te worden verzorgd en vertroeteld, tot de onderlinge rivaliteit en machtspelletjes onder de dames toenemen en de huiselijke horror aanzwelt. Ging Siegels versie over een gewonde haan in een hitsig hoenderhok, dan vertelt Coppola het verhaal meer vanuit het vrouwelijke perspectief, en dat met een dreigend sensueel sfeertje dat bij vlagen herinnert aan The Virgin Suicides, met veel aandacht voor kostuums en kleuren, en zelfs een deugddoende dosis zwarte humor.

Klinkt het getjirp van krekels en het ruisen van bomen in het begin nog zwoel en idyllisch, als in een sprookje over verloren onschuld, dan zwelt de suspense gaandeweg alsmaar meer op en ogen de schaduwen alsmaar sinisterder. Dat maakt van The Beguiled 2.0 daarom nog geen chiller die diep op lijf en ledematen inhakt, maar wel een entertainende, knap in beeld geborstelde huiverfantasie. Met voorsprong Coppola’s beste film sinds Lost in Translation.