Roadtrippen met regisseur Jérôme Reybaud… en Grindr: ‘Ik vind die app echt afgrijselijk’
Waar kom je terecht als je Frankrijk doorreist met de grootste datingapp voor homo’s als gezel? Jérôme Reybaud vroeg het zich af en stelt het antwoord voor op Film Fest Gent: ‘Ik ben verkikkerd op roadmovies, maar ze stellen me vaak teleur.’
In Jours de France, het debuut van de Franse regisseur Jérôme Reybaud, doorkruist Pierre Thomas (Pascal Cervo) l’Hexagone na zijn lief Paul (Arthur Igual) in Parijs achtergelaten te hebben. Hij laat zich niet leiden door de Michelingids of zijn gps, maar door de homo-datingapp Grindr.
Op zijn roadtrip komt hij tal van kleurrijke personages tegen, van een zangeres die de kost verdient door in rusthuizen te zingen (Fabienne Babe) tot een oude dame die het geloof verkondigen wil in zijn auto (Dorothée Blanck).
Reybaud stelde de film voor op Film Fest Gent. In zijn zog: Didier Dahon, Reybauds echtgenoot die ook de kostuums verzorgde voor Jours de France.
Uw debuut is een fijne roadmovie, maar u onderhoudt blijkbaar een haat-liefdeverhouding met het genre.
JEROME REYBAUD: Ik citeer graag The Sex Pistols. Toen ze hen vroegen naar de reden waarom ze punkmuziek maakten, antwoordden ze: ‘Omdat we niet houden van de muziek die we beluisteren.’ Mijn fascinatie voor roadmovies is tegelijk een frustratie. Ik ben er verkikkerd op, maar ze stellen vaak teleur omdat ze vaak erg fout zijn: het gaat soms vaak slechts om een decor.
Waarom koos u er dan toch voor om een debuut te maken dat zich onderweg afspeelt?
REYBAUD: Acht van de tien roadmovies zijn mijn ding niet, maar er zijn er wel enkele die ik verafgood zoals Antonioni’s Professione: reporter. Waar ik van hou bij roadmovies, is de vermenigvuldiging van mogelijkheden, van het toeval, van de onwetendheid van elke volgende scène.
Ik wou met mijn film uitdrukken wat zich in het hart van het genre bevindt, namelijk de verandering van de lotsbestemming van een personage bij elk kruispunt, bij elke weg. Wanneer ik op reis ga, denk ik vaak na over de vraag: ‘Wie schuilt er achter de gordijnen?’ Een oude vraag, Baudelaire vroeg het zich al af in zijn gedicht Les Fenêtres. In die vraag schuilt een sprankje fictie dat zeer definiërend was voor deze film.
‘Ik wil een wereld herscheppen en daarin alles controleren, maar in die controle zelf wil ik niet controleren.’
Een centraal thema is het zoeken naar liefde en het uiten van lust in de virtuele wereld meerbepaald via Grindr. Hebt u deze film gemaakt om uw kritiek op de app te uiten?
REYBAUD: Ik vind Grindr werkelijk afgrijselijk, maar dat is mijn persoonlijke mening. Ik veroordeel de mensen die het gebruiken op geen enkel moment in de film.
Ik haat het wanneer een regisseur via zijn film een bepaalde mening opdringt aan de toeschouwer. Ik schotel bepaalde socioculturele elementen voor, maar het is op geen enkel moment de bedoeling dat u de zaal buitenwandelt als voor- of tegenstander van iets.
U geeft uw toeschouwers in dat opzicht veel vrijheid. Wilt u dat doortrekken in uw volgende films?
REYBAUD: Ik wil afstand bewaren tussen enerzijds alles willen controleren en anderzijds een laissez-passer-attitude.
Mijn volgende film zal niet gelijkaardig zijn aan deze, in ieder geval. Ik wil echt iets anders doen, want ik verveel me snel. Momenteel ben ik een scenario aan het schrijven van wat meer een politiefilm zal zijn.
Ik wil dat er een verrassingseffect is, eerst en vooral voor mij, maar ook voor de mensen die Jours de France gezien hebben. Ik hoop dat ze eerst grijnzen en dat er dan een glimlach volgt.
Krijgen uw acteurs diezelfde vrijheid?
REYBAUD: Eenmaal ik een acteur gekozen heb, heb ik niet de behoefte om met hem echt aan het personage te gaan werken. Ik wil hem maximaal zijn eigen ding laten doen. Het stemt mij gelukkig dat er iets op set kan gebeuren waar ik a priori niet aan gedacht had.
De cast en crew was eigenlijk wat verrast door mijn aanpak. Vooral de acteurs hadden weleens de indruk dat ik de zaken liet gebeuren, maar ik kon soms een echte controlefreak zijn over iets wat voor anderen een overbodig detail was.
Als een notitieblok of de kleur van een rekwisiet niet adequaat is, ga ik alles stoppen om dat detail in orde te brengen. Voor mij is dat de kern van cinema, een paradox: ik wil een wereld herscheppen en daarin alles controleren, maar in die controle zelf wil ik niet controleren.
‘Van zodra ze in mijn auto zat, begon ze me vragen te stellen als ‘Geloof je in God?’ Ze maakte me bang, waardoor ik haar zo snel mogelijk weer wou afzetten.’
Hoe verloopt voor jou de perfecte verleiding als die niet op Grindr plaatsvindt?
REYBAUD: Het zoeken naar relaties met onbekenden is in het beste geval, volgens mij, gebonden aan een sfeer, plek en wereld. Als je daarvoor het internet aanwendt, ben je verplicht om woorden te gebruiken. Voor mij kondigen woorden echter de dood van het verlangen aan. Wat als je bijvoorbeeld een spellingsfout maakt? (lacht) Zorgt dat ervoor dat het verlangen toeneemt of verdwijnt?
Je moet ook altijd een foto kiezen, meestal kies je er dan een waarvan je denkt dat je er knap op staat. Is dat verleidelijk dan iemand die zichzelf knap vindt? Als je echter in real life een onbekende kruist, wordt dit allemaal overtroffen door de blik. Je bekijkt iemand en dan is er ofwel een verlangen, ofwel geen verlangen. Het is doodeenvoudig.
Het hoofdpersonage ontmoet enkele heel interessante, excentrieke vrouwelijke personages.
REYBAUD: Ik begrijp waarom je het woord excentriek gebruikt maar eigenlijk zou ik ze niet zo benoemen. Het gaat om soorten personages die je niet vaak ziet in het echte leven, omdat mensen vaak hun meest eigenaardige aspecten weggomt. Ik wilde het tegenovergestelde bereiken en ervoor zorgen dat die kenmerken des te feller naar voren komen.
Ik denk over elk personage en eigenlijk de gehele film na als waren ze millefeuilles. Elke sequentie moet verschillende lagen hebben, voor de karakters geldt hetzelfde. Elke toeschouwer focust zich dan op andere lagen en dat maakt mij tevreden. Die lagen zorgen voor een soort van geheim netwerk waarbij men, elke keer men de film bekijkt, andere lijnen gaat zien.
‘Voor mij kondigen woorden de dood van het verlangen aan. Wat als je bijvoorbeeld een spellingsfout maakt?’
Ik denk bijvoorbeeld aan de vrouw die met een caddy langs de weg loopt en die, nadat Pierre Thomas haar een rit aanbiedt, het geloof begint te verkondigen in zijn auto.
REYBAUD: Dat personage is gebaseerd op een echte vrouw. Op een dag zat ik in de auto en zag ik in een verlaten streek een oudere vrouw langs de weg lopen. Net omdat ze wat ouder en zo geladen was, besloot ik haar een lift aan te bieden. Van zodra ze in mijn auto zat, begon ze me vragen te stellen als ‘Geloof je in God?’ Ze maakte me bang, waardoor ik haar zo snel mogelijk weer wou afzetten. (lacht)
Meneer Dahon, op welke basis kiest u de juiste kledij voor elk personage?
DIDIER DAHON: Ik moet mij houden aan de specifieke aanwijzingen van de regisseur, in dit geval waren dat de kleuren. Op basis daarvan deed ik voorstellen. Met onze actrices, die ik aanbid, had ik meer werk dan met onze acteurs, omdat ze meer belang hechten aan hoe ze op het scherm verschijnen.
Zo was er bijvoorbeeld het personage dat in het bos woont, gespeeld door Marie-France. Zij is in Frankrijk erg bekend. Het is een icoon van de chanson en is een muze van fotografen wereldwijd. Ze haat het echter om gefilmd worden. Ik wist dan ook dat het essentieel was dat ik de juiste kledij zou vinden om haar te overhalen. Ik vond een jasje van Marilyn Monroe, die ze doorheen haar carrière vaak geimiteerd heeft, en ik wist meteen dat we op haar zouden kunnen rekenen.
Ook het hoofdpersonage, een rol voor Pascal Cervo, heeft een heel specifieke stijl.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
DAHON: Pascale is een acteur die redelijk bekend is in Frankrijk, maar die vaak gecast wordt als eeuwige tiener die sneakers draagt. In mijn film moest hij gekleed schoeisel dragen en hij wandelde meteen al op een andere manier.
REYBAUD: De kostuums zijn fundamenteel. Zo heb ik bijvoorbeeld nooit met Pascale Cervo over zijn personage of diens psychologie gepraat, wel over kledij en accessoires.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
