RIP: deze grootheden overleden in 2024

Vier sterren van wie we dit jaar afscheid moesten nemen.

Alain Delon [88]

Koel, cool en intimiderend knap. Vanaf de late jaren vijftig veroverde Delon de wereld – en duizenden vrouwenharten – door met zijn mysterieuze blik de camera in te staren. Al dan niet met trenchcoat en fedora. Films zoals Le samouraï (1967), Le cercle rouge (1970) en Plein soleil (1960) maakten van hem een van de iconen van zijn tijd, terwijl hij met Romy Schneider lange tijd het meest sexy koppel van de Franse cinema vormde – op én buiten het scherm. Na de jaren tachtig begon zijn ster te tanen, ook door persoonlijke en publieke controverse, maar toch bleef hij een geliefd symbool van de Franse film. Adieu, beau salaud.

Donald Sutherland [88]

Millennials kennen hem als dictator Coriolanus Snow uit The Hunger Games én hij wekte regen op in de videoclip van Kate Bush’ eightieshit Cloudbusting, maar Donald Sutherland acteerde sowieso een straf palmares bijeen. Doorbreken deed de rijzige Canadees – hij was 1 meter 92 – met The Dirty Dozen (1967) en Mash (1970), om zich vervolgens op te werken tot een van de meest veelzijdige leading men van zijn generatie. Federico Fellini, die hem castte als Casanova, omschreef hem als ‘Pinocchio in de baarmoeder’, al weerhielden zijn markante looks hem er niet van om memorabele rollen te scoren in klassiekers als Don’t Look Now (1973), Invasion of the Body Snatchers (1978) en Ordinary People (1980), waarvoor hij de Oscar voor beste bijrol won.

Gena Rowlands [94]

Emma Stone, Greta Gerwig, Ryan Gosling, … Allen waren ze er als de kippen bij om Gena Rowlands deze zomer postuum eer te betuigen. De rasactrice stond dan ook te boek als de koningin van de Amerikaanse onafhankelijke cinema. Die status had ze vooral te danken aan onvergetelijk intense rollen in Faces (1968), A Woman under the Influence (1974), Opening Night (1977) en Gloria (1980), geregisseerd door haar man, indiepeetvader John Cassavetes. Maar Rowlands – die de laatste jaren aan alzheimer leed – was ook te zien in tv-series, toneelstukken én de romantische hit The Notebook (2004), in een regie van haar zoon Nick Cassavetes. In 2015 kreeg ze een ere-Oscar voor haar carrière, hoewel ze altijd liefst buiten het systeem en de spotlights opereerde.

Quincy Jones [91]

Wat Thriller (1982) – nog steeds het bestverkochte popalbum aller tijden – met Off the Wall (1979), We Are the World (1985) en Bad (1987) gemeen heeft? Allemaal werden ze opgenomen en gearrangeerd door Quincy Jones, die je de coarchitect van Michael Jacksons succes kunt noemen. Dankzij Jones’ visionaire productie bepaalden deze platen de sound van eighties, maar zijn invloed reikte verder. Jones – die begon als jazztrompettist – scoorde ook hits met Frank Sinatra, Ray Charles en Aretha Franklin, schreef scores voor The Italian Job (1969), In the Heat of the Night (1967) en The Wiz (1978) en won liefst 28 Grammy’s. Na zijn dood aan pancreaskanker noemde president Biden hem ‘een grote vereniger die diep geloofde in de helende kracht van muziek’.