‘Wicked’ is een pretpark waar alles glinstert en schreeuwt, maar niets echt voelt

Wicked Part One – de prequel op The Wizard of Oz – is een musical die zo glad en overvol oogt dat alle magie eruit verdampt.

Wie groen is, heeft het niet altijd makkelijk – vraag dat maar aan Yoda, The Grinch of Filip Watteeuw. In deze verfilming van de blockbustermusical Wicked ondervindt ook Elphaba, de Boze Heks van het Westen, hoe zwaar het is om met een afwijkende tint door het leven te gaan. Maar wie denkt dat Elphaba met een sardonische lach en punthoed op de wereld wereld kwam, vergist zich. Deze prequel op The Wizard of Oz toont hoe ze van een loner die op de tovenaarsschool wordt gepest, uitgroeit tot een dappere activiste met bezemsteel. Alleen ziet de film – nu al een vette hit in Angelsaksische contreien – er zó gelikt en manisch uit dat je je afvraagt of Hollywood AI loos liet gaan.

Het verhaal, gebaseerd op de roman van Gregory Maguire en de hitmusical van Stephen Schwartz die sinds 2003 al ruim 4 miljard dollar opbracht, tackelt topics als identiteit en discriminatie. Maar dan op zo’n prekerige en infantiele manier dat je uit pure balorigheid een MAGA-petje wilt opzetten. Onder regie van Jon M. Chu (In the Heights) wordt elke pixel aan sociale urgentie bovendien gesmoord door een esthetiek die het Eurovisiesongfestival tot een zinnebeeld van Spartaanse soberheid reduceert.

Oz is een pretparkland waar alles glinstert en schreeuwt, maar niets echt voelt. Het is een aaneenschakeling van overvolle CGI-tableaus die even bezield lijken als screensavers op speed, en waar acteurs als avatars doorheen huppelen. Geen wonder dat je nostalgisch begint te verlangen naar de psychedelische Technicolorgekte, de droomachtige textuur, de tinnenpotman, de laffe leeuw en andere tijdloze personages van Victor Flemings klassieker uit 1939. Of tenminste toch naar een plek, ergens onder de regenboog, waar je niet blootgesteld wordt aan zoveel zielloze kitsch.

Het voornaamste probleem is dat Wicked: Part 1 – hou je bezemsteel vast want dit is slechts de helft van het verhaal – aanvoelt als een plat prefabproduct. Songs die dramatisch opbouwden in de musical, worden hier onderbroken door generische actiescènes of warrige choreografie. Zelfs het bekende Defying Gravity, dat dit eerste deel na 2 uur en 40 minuten (!) afsluit, lijkt alle momentum kwijt door het geknal en gebral eromheen.

Gelukkig redden musicalster Cynthia Erivo (Elphaba) en popprinses Ariana Grande (Glinda) de film van totale monotonie. Erivo geeft de groene outcast een kwetsbaarheid die haar glycerinetranen bijna door de make-up heen doen breken. Bijna. Grande maakt van Glinda – Elphaba’s kamergenote – een diva met Barbie-allures, en droogkomische timing. De Wizard (Jeff Goldblum) is dan weer een pompeuze dictator waar niks wonderlijk aan is, behalve zijn rare intonatie misschien. En de systematische onderdrukking van pratende dieren lijkt een subplot ontsproten aan een brainstormsessie van GAIA waarop te veel spacecake rond ging.

Moraal van het verhaal? Wie groen is, wordt in Wicked niet boos geboren, maar komt door een tornado aan CGI in een musical terecht die zingt zonder ziel, schijnt zonder glans, en zich tot The Wizard of Oz verhoudt als de Kemmelberg tot de Mont Blanc. Voor de slechte verstaanders: in deze vergelijking is Wicked niet de Mont Blanc.