Dimitri Verhulst toast op de absurditeit van het leven in Waarom Wettelen?, een debuutfilm die vaker kabbelt dan bruist.
Paul Auster kroop, samen met Wayne Wang, achter de camera voor Smoke en Blue in the Face. Norman Mailer experimenteerde met Maidstone en Tough Guys Don’t Dance. Alain Robbe-Grillet draaide L’Immortelle en Trans-Europ-Express tussen het pennen door. En in onze contreien werd Hugo Claus – denk aan Vrijdag en Het Sacrament – ook wel eens in de regiestoel gespot. Sommige gelauwerde schrijvers slaagden erin om hun literaire stem eloquent te vertalen naar het witte doek, maar voor velen – de meesten eigenlijk – bleef het worstelen met beeld en geluid.
Deze keer is het Dimitri Verhulst die zich aan die artistieke multitasking waagt. Ook voor de bestsellerauteur van De helaasheid der dingen en Bechamel Mucho blijft het een wankele onderneming. In Waarom Wettelen? volgt Verhulst een stoet van rouwenden die achter een lijkwagen naar het onbekende dorp Wettelen wandelen, omdat de overledene daar begraven wilde worden. Alleen weet niemand precies waarom. Niet haar welwillende echtgenoot. Niet haar twee volwassen dochters. Niet haar verloren pleegzoon die plots weer opduikt. En niet de rest van het bonte gezelschap.
Ze passeren weides, steenwegen, feestzalen en kloosters. Er worden frikandellen gegeten, trappisten gezopen en geheimen onthuld. En er wordt veel gezeverd over de zin en de onzin van het leven. Voornamelijk over de onzin eigenlijk, zoals we dat van de sater van het Vlaamsche Volksempfinden ook op papier gewoon zijn.
Waarom Wettelen? – de vraag stellen is ze niet noodzakelijk beantwoorden – begint als een schalkse tragikomedie over zoekende zielen die elkaar beter leren kennen, wandelend achter een lijkkist en de geheimen die erin verscholen zitten. Maar gaandeweg wordt de teneur absurder en wranger, net als in het ondermaanse zelf. Aangekomen in Wettelen lijkt de Vlaamse klei ingeruild voor territorium waar ook Aki Kaurismaki en Raul Ruiz zich zouden thuis voelen. Qua sfeer, met gortdroge humor en gebeitelde dialogen, maar ook visueel, met strakke composities en sobere kleuren. Daarvoor deed filmautodidact Verhulst een beroep op Menno Mans, de cameraman die eerder de misdaadserie Ferry schoot.
Het maakt van Waarom Wettelen? een verdienstelijk debuut. Maar net zoals je een roman niet beoordeelt op basis van zijn cover of de kwaliteit van de drukinkt, zo taxeer je ook een film niet op louter technische of narratieve merites. Het tempo stokt soms en geestige dialogen worden afgewisseld met flauwe, terwijl sommige al te platte personages onderweg beter waren gedumpt. Het graaft allemaal niet erg diep onder de zompige zoden en de troostende absurditeit raakt niet altijd de juiste snaar. Al trakteert Verhulst je net als in zijn romans op soms ontroerende, soms pijnlijke reflecties op het banale bestaan.
A roadmovie to nowhere, om Talking Heads te parafraseren, maar wel een met een goedmoedige grijnslach om de lippen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
