Voor cynici en cinefielen: ook al is ‘Kinds of Kindness’ niet Lanthimos’ beste, je verveelt je geen seconde

Oscar-winnaar Poor Things is amper uit de zalen en daar is de volgende vreemde film van Yorgos Lanthimos al: Kinds of Kindness.

Yorgos Lanthimos heeft niet altijd buitenissige kostuumfilms ­geregisseerd die zijn hoofdrolspeelsters aan de Oscar voor beste actrice helpen. Vóór Poor Things, zijn geile, ­feministische variant op Frankenstein met Emma ­Stone, vóór The Favourite, met Olivia Colman als de wispelturige Queen ­Anne, ­regisseerde hij Nicole Kidman in The ­Killing of a ­Sacred Deer en Colin Farrell in The ­Lobster. En daarvoor maakte de Griek furore met hoogst eigenaardige films die het ene moment donker komisch en het volgende absurd of wreed waren. Het beste voorbeeld is Dogtooth, over drie ­tieners die van hun maniakale autoritaire vader geen contact mogen hebben met de buitenwereld. Eind juli krijgt die cultfilm uit 2009 volkomen terecht een nieuwe kans in de bioscoop.

Met zijn nieuwste film Kinds of Kindness keert Lanthimos terug naar de thema’s, de toon, de sfeer én de zotte scenarist, ­Efthymis Filippou, van die begin­periode. Kinds of Kindness is een drieluik met ­dezelfde gevierde acteurs in ver­schillende rollen. Onder hen Emma Stone, ­Jesse ­Plemons, Willem Dafoe en Margaret Qualley. In drie sardonische parabels toont hij hoe verbijsterend ver mensen bereid zijn te gaan in hun onderwerping aan autoritaire machtsfiguren. Een baas eist volledige controle over het doen en laten van zijn werknemer. Een paranoïde flik denkt dat een dubbelgangster zich voordoet als zijn verdwenen echt­genote. Een vrouw die op zoek is naar iemand die de doden kan doen opstaan, wordt na een verkrachting zonder genade uit een vreemde sekte gezet. De Oscar voor meest cynische filmtitel kan Lanthimos nu al niet meer ontglippen.

Maar vergeleken met eerder werk is Kinds of Kindness licht en zelfs een ­tikje overbodig. Waar Lanthimos precies naartoe wil, blijft vaag. Misschien wilt hij zelfs helemaal nergens heen. Bovendien lijkt de film soms uit drie net iets te lange kortfilms te bestaan. Maar gelukkig blijft het een Lanthimos: je weet dus nooit of je het volgende moment zal moeten lachen, huilen of huiveren. Niet zijn beste prent, maar je verveelt je geen seconde.