Ridley Scotts Gladiator 2 biedt evenveel brood en spelen als het origineel, plus Paul Mescal in blote bast en hondsdolle bavianen. Vae victis!
‘De wereld is een toneel en het lot onze regisseur’, schreef de Romeinse wijsgeer Seneca. Maar in deze sequel is het niet het fatum maar veteraan Ridley Scott die de scepter zwiert, net zoals in het eerste glorieuze epos dat de sandalenfilm in 2000 nieuw leven inblies.
Deze keer speelt het verhaal zich af onder het bewind van keizerlijke broers Carracalla en Geta. Zij regeren met een decadentie over Rome die zelfs Caligula zou doen blozen. Wat volgt, is meer van wat het origineel zo succesvol maakte: intriges, bloed, eerzucht en viriele venten in minirok. Alleen zijn er deze keer andere personages, nog meer wapengekletter en briesende beesten in de arena. Menselijke, en andere.
Paul Mescal – de telegenieke Ier uit Normal People en Aftersun – neemt de fakkel van Russell Crowe over. Met dignitas, virtudine en een blote bast die overuren in de gym doet vermoeden. Hij incarneert Hanno, een Numidische krijger die zich vastbijt in wraak na de val van zijn thuisstad en de dood van zijn vrouw door de handen van generaal Acacius (Pedro Pascal).
Wanneer Hanno wordt verkocht aan slavenhandelaar Gaius (Denzel Washington) – een figuur die doet vermoeden dat de Romeinen nog beter waren in intriges dan in carraramarmer hakken – ontvouwt zich een avontuur dat terugleidt naar Hanno’s verborgen Romeinse roots. Ondertussen brengen flashbacks Maximus – de stoïcijnse held uit deel één – zelfs kort terug, terwijl Connie Nielsen haar rol herneemt als Lucilla, dochter van keizer Marcus Aurelius en moeder van…
Ook nu wordt de geschiedenis meer mishandeld dan een gemiddelde gladiator in het Colosseum. Maar dit is fictie, geen dissertatie. Maak je borst dus nat voor over-the-top actie waarin gladiatoren het zelfs moeten opnemen tegen haaien, tweehoornige neushoorns en bavianen die aan een digitale dopingkuur en een kilo coke werden blootgesteld. Bij momenten is het een kitschorgie cum laude. Maar Romeinen waren nu eenmaal goed in kitsch en meesters in orgieën, terwijl Scott – herinner je Legend, G.I.Jane en Exodus – altijd al wist hoe je die erfenis moet eren.
Gelukkig ontbreekt het de Hollywoodcaesar nog altijd niet aan energie en zin voor epiek. Zelfs niet op zijn 86e. Subtiel is het allemaal niet en deze sequel is stukken lichter dan Ben-Hur, Spartacus en The Fall of the Roman Empire. Maar hij is met zwier gemaakt en er wordt met goesting geacteerd. Bovendien bevatten de smeuïge dialogen genoeg oneliners om ook in het fitnesshonk te scoren, terwijl de door de nicotinefilter gehaalde, vinnig gesneden beelden zich zonder omweg naar binnen rammen. Het resultaat is snediger en onderhoudender dan Scotts duffe Napoleon-biopic van vorig jaar.
‘Wat we doen in dit leven, weerklinkt in de eeuwigheid’, hield generaal Maximus zich al voor in het eerste deel. En hoewel deze sequel misschien niet voor de annalen is bestemd, biedt hij wel 140 fors gespierde minuten, deugddoend decadent filmplezier. Ave Ridley!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
