Filmsater Yorgos Lanthimos geeft de Frankenstein-mythe een geile, vrouwelijke twist met de heerlijk bizarre scififabel Poor Things.
Toen Alasdair Gray in 1992 zijn roman Poor Things publiceerde, dacht de Schotse schrijver wellicht niet dat zijn eigenzinnige draai aan de Frankenstein-mythe ooit zou worden verfilmd. Welke regisseur zou zich immers willen wagen aan een grotesk verhaal over een jonge vrouw die terug tot leven wordt gewekt en de hersenen van een foetus ingeplant krijgt om vervolgens haar seksualiteit, autonomie en de hypocriete moraal van de patriarchale samenleving te ontdekken? Het stellen van die absurde vraag, leek haar meteen ook te beantwoorden. Tenminste: tot nu, dik dertig jaar later, Yorgos Lanthimos op de bordkartonnen bühne springt.
Van genrehybrides fabriceren – bij voorkeur met uitgestreken gezicht en een scheut surrealisme – heeft de Griekse filmsater achter Dogtooth, The Lobster en The Favourite immers zijn handelsmerk gemaakt. In Poor Things gaat hij op zijn elan verder. Vrolijk grimassend, en in kostuum en korset. Hij flitst je dit keer terug naar het victoriaanse kabinet van gekke wetenschapper Dr. Godwin Baxter (Willem Dafoe met monsterlijke littekens en eeb knoert van een kin) die niet alleen beesten in en uit elkaar puzzelt.
Menselijk monster met dienst in dit ‘diabolische neukfestijn’ – de woorden van een van de personages – is Bella, een jongedame die door Baxter terug tot leven werd gewekt met het brein van een foetus. Alleen worden kleine meisjes in dit feministische sekssprookje sneller groot dan verwacht, tot horreur van haar bezitterige schepper, én van Duncan Wedderburn, een louche advocaat die Bella meeneemt op een seksuele odyssee door Europa en verdacht veel op Mark Ruffalo met moustache en pompeuze grijns lijkt.
Net als het monster in Mary Shelleys Frankenstein is ook Poor Things een curieuze creatie die met diverse delen lijkt aaneen genaaid. Het is een beetje sciencefiction, een beetje horror, een beetje sociale satire, een beetje Pygmalion, Alice in Wonderland en Germaine Greer, maar vooral veel farce. Je voelt dan ook Lanthimos’ plezier om Bella – met schaamteloos veel overgave vertolkt door Emma Stone – zowel fysiek als emotioneel in allerlei hitsige standjes te plooien.
Daarbij bedienen hij en cameraman Robbie Ryan zich opnieuw gretig van de bevreemdende vissenoog-shots die ze ook al bezigden om The Favourite te capteren. Én van de kleurrijke trompe-l’oeildecors die Glasgow, Parijs en Lissabon anno 1880 moeten voorstellen.
Toegegeven, af en toe dringt een muf luchtje van zelfingenomenheid de victoriaanse kamers binnen, en als gekke filmwetenschapper blijft Lanthimos te vaak aan dezelfde touwtjes trekken om de gimmick 141 minuten lang buiten beeld te houden. Maar frivole fun en glorieus geschift? Dat is Poor Things zeker, met shots die switchen van zwart-wit tot knallende kleuren, met een excentrieke score van Jerskin Fendrix en vooral: met Emma Stone die in orgastische Oscarvorm verkeert als Bella Baxter, het naar liefde, acceptatie en zelfbewustzijn hunkerende hart van alle geile gekkigheid. Vrij naar dokter Victor Frankenstein: She’s alive! She’s aliiiiiiiiiiive!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
