Clint Eastwood is weer in vorm met Juror No. 2, een old-school rechtbankdrama dat genoeg elementen bevat om geen bezwaar aan te tekenen.
De kans dat je op je 94e nog een courtroomthriller maakt die de zaal bijna twee uur lang op het puntje van de stoel houdt, is kleiner dan een jury die het meteen roerend eens is. Maar met Clint Eastwood in de regiestoel weet je nooit helemaal zeker. Tenslotte is er geen filmmaker in Tinseltown die zo vaak en zo rigide een genre naar zijn hand wist te zetten, en al zeker geen oudere. Denk aan Letters from Iwo Jima, Gran Torino of American Sniper, films die op een doordachte manier Amerika’s morele landschap aftasten en die krasse Clint regisseerde op een leeftijd – sorry voor het ageism – waarop hij allang een kaartje had kunnen leggen met gepensioneerde generatiegenoten als Gene Hackman en Robert Duvall.
De laatste jaren liep het evenwel een stuk stroever voor de Hollywoodlegende die Oscars scoorde met Unforgiven en Million Dollar Baby. Zijn vorige film Cry Macho was een reumatische western waarin hij zichzelf ternauwernood nog een knol op kon hijsen. Die daarvoor – het biografische terreurdrama Richard Jewell – maakte evenmin indruk. Maar Juror No. 2 – zijn 42e film als regisseur – is zowaar een terugkeer naar zijn betere vorm. Bovendien doet Eastwood nog eens wat hij het beste kan: franjeloos een verhaal in beeld zetten dat complex is in zijn eenvoud, en eenvoudig in zijn complexiteit. Bij voorkeur in twee of drie simpel geschoten shots.
Dat verhaal draait om Justin Kemp (Nicholas Hoult), een journalist die op het punt staat om vader te worden. Geen wonder dat hij geen zin heeft om in een jury te gaan zetelen – zijn vrouw kan elk moment bevallen. ‘Snel afhandelen, dat zaakje’, denkt Justin dus als hij naar de rechtbank trekt. Maar hij blijkt zelf bij de moordzaak betrokken en heeft bovendien de sleutel in handen om de beschuldigde vrij te spreken of te laten veroordelen. Onverwachts komt hij voor een grondig gewetensonderzoek te staan, terwijl ondertussen zowel de openbaar aanklager (Toni Collette) als een medejurylid (J.K. Simmons) de compromitterende waarheid – toch voor Justin – dreigen te onthullen.
Een onberispelijke protagonist die voor een moreel dilemma komt te staan, clashende gesprekken tussen juryleden, flashbacks die een clue onthullen, een rechter die de zaal tot de orde roept: geen cliché van het rechtbankdrama ontbreekt. Maar Hoult, Collette en Simmons geven hun karakters leven en ambiguïteit, terwijl Eastwood alles strak, stoïcijns en efficiënt in beeld stanst.
Natuurlijk is de film lang niet zo begeesterend als Sidney Lumets 12 Angry Men, nog steeds het ijkpunt binnen het genre, en soms oogt hij oubollig, als een lange aflevering van Perry Mason in widescreenformaat. Maar dat neemt niet weg dat Juror No. 2 solide entertainment is waarin morele kwesties worden besproken en de rechtstaat bezongen, op een manier die duidelijk maakt dat – get this Donald en Kamala – de waarheid niet altijd zwart-wit is. Niet in het hart van Amerika, of daarbuiten.
Of hoe good ol’ Clint zowel staat met een stetson als met een toga. No objection, your honor.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
