Met Black Bag trakteert Steven Soderbergh op een nette, slimme spionagethriller met meer tafelscènes en huwelijksperikelen dan ontploffingen en geopolitiek.
Black Bag is de 33e speelfilm van Steven Soderbergh. Zijn 32e, de onderhoudende spookfilm Presence, is binnenkort ook bij ons in de bioscoop te zien en de opnames van nummer 34 zijn al een maand bezig. De Gouden Palm- en Oscarwinnaar met hits als Ocean’s Eleven en Erin Brockovich heeft sinds hij in 2013, diep teleurgesteld in Hollywood, op ‘pensioen’ ging, meer films gemaakt dan Quentin Tarantino in zijn hele carrière. Dat lukt hem door het niet te ver te zoeken, niet te ambitieus te zijn, niet op de monsterbudgetten te jagen, Hollywood zo vaak mogelijk links te laten liggen en te teren op zijn grote savoir-faire en zijn reputatie, die gerenommeerde acteurs verleidt.
De trailer van Black Bag belooft dan wel een spionagethrillermet Michael Fassbender, Cate Blanchett, Pierce Brosnan, Naomie Harris, Regé-Jean Page, ontploffende terreinwagens, vergiftigingen en getrokken vuurwapens. Bij gebrek aan budget, ontploffingen, exotische locaties en alles vernielende achtervolgingen is het bepaald geen James Bond. De spectaculairste scène is een diner onder collega’s waarbij een spelletje uit de hand loopt.
Saai? Allesbehalve. Sec, stijlvol en onderhoudend? Absoluut.
De Britse inlichtingendienst NCSC heeft te kampen met een mol die malware dreigt te verkopen aan Russen die een kerncentrale willen laten ontploffen. De griezelig meticuleuze topspion George Woodhouse, strak vertolkt door Michael Fassbender, organiseert een diner onder collega’s om de mol uit zijn schulp te lokken. Een dag later is de hoofdverdachte zijn flamboyante, eveneens op hoog niveau spionerende vrouw Kathryn, gezwind vertolkt door de immer gracieuze Cate Blanchett. Wat nu? Het koppel beweert elkaars grootste zwakheid te zijn, maar de aard van hun werk verhindert hen om open kaart te spelen. Bovendien zijn ze experts in leugens en misleiding. Een licht wanhopige collega vat de crux samen: ‘Als je over alles kunt liegen, hoe vertel je dan de waarheid?’
Achter de spionagefilm schuilt een liefdesverhaal. Vergeet de ontploffing van een kerncentrale, wat écht in gevaar is, is het huwelijk van twee aan elkaar gewaagde topspionnen, en geen van beiden kan daarmee lachen. De puzzel, bedacht door David Koepp, de scenarist van Mission: Impossible en Jurassic Park, is zonder te verbluffen net slim genoeg. Wanneer je doorhebt dat er meer gepraat dan geschoten zal worden, floept het licht in de zaal alweer aan. Soderbergh, die naar goede gewoonte ook de fotografie en montage voor zijn rekening neemt, houdt de vaart erin en weet dat je met stijl en een perfect aangeklede sterrencast al een heel eind komt. De spionagethriller wordt hier niet opnieuw uitgevonden maar krijgt, ontdaan van bombast, een frisse wending.
