‘Sick of Myself’ is een satire die prikkelt en jeukt, maar zelden brandt

‘Toxische relatie’ krijgt een wel heel letterlijke invulling in de socialemediasatire Sick of Myself.

Me, myself and I: dat zijn zo’n beetje de belangrijkste personen in het leven van de jonge blonde Signe (Kristine Kujath Thorp), die al een poos een competitief koppel vormt met wannabekunstenaar Thomas. Het probleem is dat die er dezelfde narcistische filosofie opna houdt. Wanneer haar amant in een hippe galerie mag exposeren, vindt Signe er daarom niks beters op dan op het donkere web verboden pillen te bestellen die vreselijke huiduitslag veroorzaken. Kwestie van de spots en de bijbehorende aandacht ook op haar gericht te krijgen.

De modieuze term ‘toxische relatie’ krijgt op die manier een wel heel letterlijke invulling, op het zelfdestructieve af. De Noorse regisseur Kristoffer Borgli heeft duidelijk geen romcom met aberrante huiduitslag in de zin, wel een gitzwarte bodyhorrorkomedie die zich in de slipstream van dubbele Gouden Palm-winnaar Ruben Östlund (The Square, Triangle of Sadness) wil wringen. Maar dan met als decor de hipsterbuurten van Oslo, waar eerder ook al de verwarde millennials uit The Worst Person in the World hun al dan niet imaginaire issues naar hartenlust konden cultiveren.

Subtiel kun je Borgli’s grimassende kijk op de elitaire socialemediageneratie niet echt noemen: zijn ziekelijk jaloerse twentysomething kijkt zo neer op haar banale baantje als barista dat ze er zelfs een portie zelfverminking voor overheeft om toch maar online in de kijker te kunnen lopen. Desnoods als model bij een reclamebureau dat in naam van de inclusiviteit enkel met mensen met lichamelijke beperkingen werkt.

De zedenles die je krijgt opgelepeld – hoogmoed komt voor de val en ijdelheid doodt – is finaal dan ook zo bourgeois als Signes egomaniakale ethos. En visueel speelt Borgli een register lager dan Lars Von Trier, de Deense oppersater die uit dit materiaal wel meer fijn venijn had gewrongen.

Niet dat Sick of Myself, dat vorig jaar in Cannes in première ging in de sectie Un Certain Regard, daarom een saaie zit is. Borgli houdt er de pas in, filmt strak en efficiënt, pakt uit met enkele sarcastische showstoppers en Thorp meet zich met zoveel overgave de huidverbanden van Signe aan dat je zowaar nog met haar te doen krijgt – even toch.

Een satire die prikkelt en jeukt, maar zelden brandt.