‘Dune: Part Two’ is een gespierder en opwindender spektakelstuk dan zijn voorganger

Regisseur Denis Villeneuve en zijn sterrencast overtreffen met Dune: Part Two de cerebrale, duistere sciencefiction van Dune: Part One. Een verrassing kan je dat niet noemen.

Meer dan een halve eeuw geleden schreef de Amerikaan Frank Herbert Dune, een van de meest gekoesterde scifi-romans ooit én notoir moeilijk te verfilmen. Alejandro Jodorowsky droomde in de jaren zeventig van een krankzinnige adaptatie met visuals van Moebius, muziek van Pink Floyd en een bijrol voor Salvador Dalí. Nog voor de start van de opnames was het geld op. David Lynch haalde de finish wel, maar verguisde het eindresultaat. George Lucas pikte ideeën uit het boek voor zijn Star Wars.

Er was dus ruimte voor een spektakelstuk dat Herberts donkere verhaal over een gekoloniseerde woestijnplaneet niet plundert, maar eer aandoet. Gesterkt door de bijval voor Arrival en Blade Runner 2049 nam Dune-fan Denis Villeneuve, de Christopher Nolan van Canada, de handschoen op.

In september 2021 kon de wereld zich in Dune: Part One vergapen aan bloedbaden in paleizen, betoverende woestijnlandschappen, ornithopters, de krullen van hoofdrolspeler Timothée Chalamet en de blauwe ogen van Zendaya.

Villeneuve en zijn na afloop onder de Oscars bedolven crew trakteerden op een duistere, cerebrale totaalervaring met een mix van actie, contemplatie en decors die soms niet van museale installaties te onderscheiden vielen. Maar het enthousiasme voor het lef om zo sterk te verschillen van de ambitieloze en smaakloze superheldensoep werd helaas getemperd door vreemde voice-overs, eindeloos veel introducties van personages, planeten, galactische politieke raden of mysterieuze vrouwenordes. En dan zwijgen we nog over de afwezigheid van humor en dat onbevredigende, abrupte einde.

Van bijna al die kwaaltjes – aan de grote ernst valt wellicht niet te ontsnappen – is Dune: Part Two verlost. Veel minder personages en werelden hebben een introductie nodig, de plot is een stuk helderder, Chalamet en Zendaya komen beter uit de verf en de apotheose blijft niet uit. Een handvol extra actiescènes zoals epische veldslagen of het bestijgen van een zandworm, maken van Part Two een gespierder en opwindender spektakelstuk. De woestijndecors of het kleurloze, fascistoïde bolwerk van Harkonnen imponeren als vanouds. En dankzij de fenomenale sterrencast maakt elk personage indruk. Ze zijn met te veel om op te sommen, maar een shout-out naar nieuwkomer Austin ‘Elvis’ Butler moet. Van zijn lijkbleke, playboy/psychopaat Feyd-Rautha Harkonnen krijg je koude rillingen.

Het zou mooi zijn mocht er dit jaar een nog zottere blockbuster opduiken, maar reken daar niet op.