Met Partir un jour, opener van het 78e filmfestival van Cannes, serveert Amélie Bonnin een vlot verteerbare stoofpot van Frans sentiment, nostalgische chansons en zomerse twijfels.
Lees alles over Cannes 2025 in ons dossier.
De film – gebaseerd op de gelijknamige kortfilm waarmee Amélie Bonnin in 2022 een César won – draagt de naam van een ninetieshit van de Franse boysband 2Be3, speelt zich deels af tussen potten en pannen, en voelt aan als een goed gegaarde zomerstoofpot: licht, kruidig en met een aangename nasmaak.
Chansonnière Juliette Armanet, buiten de Frans(talig)e landgrenzen vooral bekend als de zangeres die John Lennons Imagine zong tijdens de doorweekte openingsceremonie van de Olympische Spelen van Parijs, herneemt haar rol uit Bonnins bekroonde kortfilm en bewijst dat ze ook een langspeelfilm kan dragen. Haar personage Cécile – die de veertig in zicht heeft – is een chef-kok die ooit een populair kookprogramma op tv won en nu op het punt staat haar Parijse sterrenzaak te openen, samen met haar partner. Maar voor het zover is, keert ze inderhaast terug naar het dorp van haar jeugd, ergens in de Vogezen.
Haar vader kreeg immers een hartaanval, zijn derde al, maar hij blijft koppig in de keuken wroeten tegen het advies van de dokters en zijn vrouw in. Haar moeder blijft steken in het verleden, en het ouderlijke familierestaurant – waar Michelin no gewoon een bandenmerk is – serveert al sinds de jaren tachtig kalfskop in vinaigrette en tartiflette. Maar in de luwte van de provincie borrelen allerlei oude gevoelens op.
Céciles eerste lief (Bastien Bouillon) woont nog steeds in de buurt, en blijkt nog altijd een beau mec te zijn bij wie ze zich à l’aise voelt, ook al is hij getrouwd en heeft hij een zoontje. Ondertussen zwelt haar buik van een eerste zwangerschap, maar die wil ze – zeker nu haar carrière aan het boomen is – niet behouden. Of toch wel? Alles suddert. Alles schuift. Emoties pruttelen, tot de potjes overkoken.
Partir un jour balanceert tussen midlifecrisissoap en bitterzoet sociaal realisme, gedipt in een romantisch sausje. Af en toe breken de wat karikaturale, maar empathisch geschetste personages in gezang uit, en hier en daar zelfs een voorzichtig dansje. Maar dit is geen musical à la Jacques Demy, laat staan dat er bordkartonnen decors en plastic regenbogen aan te pas komen.
Bonnin kiest voor een naturalistische stijl, met handbewogen camera en natuurlijk licht, en injecteert haar film – in feite een romcom over schurende klassen, generaties en ambities – met nostalgische, maar nooit melige popnummers. Hits van Stromae, Chilly Gonzalez en Axelle Red passeren de revue, maar ook klassiekers van Dalida en Michel Delpech. Denk aan een lichtere variant van Les chansons d’amour (2007), met minder doden en meer vinaigrette.
Dat de film geen grootse cinema is, hoeft dan ook geeneens een groot verwijt te zijn. Dit is geen Jacques Rivette, geen Éric Rohmer, geen zedenschets met intellectuele pretenties. Partir un jour is een amuse-bouche: klein, luchtig, maar best smaakvol. De thema’s – abortus, ouderlijke verwachtingen, vrouwelijke autonomie – worden niet gefileerd, maar zacht gegaard, met een toets die soepel blijft, zelfs als het vuur hoog staat.
Een geschikte opener van Cannes dus, en bij uitbreiding van een avondje uit, met de zomerse glans van een rosé in de avondzon. À la vôtre!