Hem intomen had geen zin: op Who Is the Sky? is verblijden meer dan ooit het plan van David Byrne.
Een uitgelaten cantus met onder meer oude trawant St. Vincent. Een imitatie van een melodieus miauwende kat. Een hupse ode aan zijn New Yorkse flat, inclusief fluitketelsolo. Of een liefdesparabel over een zoen die een deur opent. Zo jolig en kinderlijk rollebolt David Byrne (73) doorheen zijn nieuwe lp – in kleurrijk pak van Belgische ontwerper Tom Van der Borght – dat je je afvraagt of hij de actualiteit nog wel volgt.
Natuurlijk doet hij dat. Het is juist de reden waarom hij in 2016 hoopgevende berichten begon te verzamelen onder de Reasons to Be Cheerful-vlag en hij zijn vorige lp uit 2018 American Utopia doopte. Koppig maar breed glimlachend roeit hij tegen de dagelijkse stroom aan deprimerende journaals in, onderwijl levensleute en geloof in een goeie afloop uit kleine hoekjes vissend. Leve wishful thinking!
Naar de kern van Who Is the Sky? (oftewel ‘who is this guy’, een malentendu uit de tijd waarin Jimi Hendrix nog sprak) dient niet lang gezocht. ‘When we are singing,’ kwinkeleert Byrne in het gelijknamige lied, ‘everything is true’. Zodoende hoest onze Talking Heads-held een bij momenten onuitstaanbare Teletubbie-vrolijkheid op, en hoopt hij dat die besmettelijk is.
Anders dan het met de voeten slepende American Utopia is dit alleszins een kwieke bundel songs. Met producer Kid Harpoon (Harry Styles) en het 15-koppige New Yorkse kamerensemble Ghost Train Orchestra fabriceerde David Byrne een plaat die als geen andere uit zijn rijke discografie klinkt. Leve de zwierige elegantie van strijkers en blazers.
Omdat het allemaal ook niet te mallotig moest worden, graait Byrne gelukkig af en toe in de ton met betekenis. Everybody Laughs brengt een aanstekelijke ode aan menselijke verbondenheid. Als minzame sufferd – een geliefkoosde rol – steekt hij in She Explains Things to Me de draak met mansplaining. En zowel in titel als in narratief schenkt I Met the Buddha at a Downtown Party al net zo’n guitige verlichting als Jonathan Richmans I Was Dancing in the Lesbian Bar.
Zoveel olijk gerelativeer tast helaas weleens het songniveau aan. De cheesy latin huppeldeun What Is the Reason For It? (een duet met Paramore-zangeres Hayley Williams) of het flauwe fantasietje Moisturizing Thing bevestigen wat we al lang hebben aanvaard: zo’n écht gelukzalige song als This Must Be the Place (Naive Melody) zal deze man nooit meer schrijven. Ook wensdenken heeft zijn grenzen.
