In de driftige driehoeksromance Avec amour et acharnement laat Claire Denis de emoties hoog oplaaien, maar dan zoals enkel de Franse filmveterane dat kan.
Of ze nu als militair in het hete woestijnzand zitten (Beau Travail), als émigré op een brandende suikerrietplantage (White Material) of als menselijk seksspeeltje in een ronddolend ruimteschip (High Life): altijd worden de personages van Claire Denis gekooid door hun gender, hun klasse, hun omgeving en vooral door hun eigen onbestemde vrijheidsdrang, en dat is in deze broeierige driehoeksromance, in Berlijn bekroond met de Zilveren Beer, niet anders.
Centraal staat Sara (Juliette Binoche), een radiopresentatrice die ondertussen tien jaar samen is met Jean (Vincent Lindon), een ex-rugbyspeler die om vage redenen een poos in de cel zat. Aan passie ontbreekt het niet tussen de twee, zoals blijkt uit de zonovergoten proloog aan de Méditerranée. Maar idyllisch blijft het niet. Wanneer Sara haar ex François (Grégoire Colin) terug tegenkomt, nota bene Jeans beste vriend vroeger, drijven donkere wolken het hoofd en het hart van beide betrokkenen binnen, wolken geladen met liefde, lust, twijfel, wrok en jaloezie.
Moet Jean, die niet alleen met zijn half-Antilliaanse tienerzoon te maken krijgt maar ook met zijn trots en temperament, zijn vriendin verbieden om haar ex te zien? En wil hij überhaupt wel dat soort vent zijn? Dat zijn de vragen die Denis en coscenariste Christine Angot (op wier roman Un tournant de la vie de film is gebaseerd) opwerpen. Maar laat het aan de Franse filmveterane om soapsituaties te mijden en een getormenteerde ziel in dit verhaal te jagen, met dank aan Lindon en Binoche die hun innerlijke Richard Burton en Liz Taylor mogen bovenhalen.
Dat verhaal draait in essentie om mannelijkheid en alle socioculturele noties die daaraan verbonden worden, een topic dat Denis al vaker vol empathie verkende op diverse terreinen. Zoals steeds laat ze daarbij de randen rafelig, op het vage af. Geen shot oogt perfect gepolijst, soms sputtert het ritme, ideeën worden besnuffeld en opnieuw verlaten, en de pandemie (de film werd gedraaid tussen de lockdowns door) doolt als een gemondmaskerd spook door de film. Bovendien voelen sommige overgangen even bruusk aan als die in het echte leven. Maar laat die ‘méthode Denis’ nu net hetgeen zijn wat haar fysieke, fetisjistische, minstens evenveel op instinct als rede gedraaide films doet dampen. Ook deze.
Topcameraman Éric Gautier zit de personages zo dicht op de huid dat je hun schurende emoties haast kunt opsnuiven. En huiscomponist Stuart Staples en diens Tindersticks tekenen voor een dreigende, (te) vaak herhaalde soundtrack vol gezwollen violen. Het zijn zaken die de sowieso al verhitte gevoelstemperatuur nog een paar graden hoger zetten, en je bij momenten het gevoel geven naar een over-the-topthriller te kijken.
Alleen is het er een zonder clou of climax, een zonder Sharon Stone met ijspriem, en met de gedachte dat alle romantische relaties tot op zekere hoogte thrillers zijn, iets wat filmsociologe Claire Denis ook nu weer in haar onnavolgbare, vlezige stijl suggereert.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
