De tegelijk hilarische en zenuwslopende dollemansrit One Battle after Another is Paul Thomas Anderson op het toppunt van zijn kunnen. En Amerika in het diepste dal.
Het mirakel van One Battle after Another in één moment samengebald? Leonardo DiCaprio die ‘Viva la revolución’ roept, terwijl je het uitproest zonder dat het je opwinding, of je afgrijzen tempert.
De nieuwe meesterworp van Paul Thomas Anderson is veel dingen tegelijk. Politiek-sociale satire met een wolkje absurdisme en slapstick. Een vader-dochterfilm over een generatieconflict in een woelig tijdperk. Een koortsdroom met bijna te véél raakpunten met het alsmaar extremistischere Amerika van vandaag. En niet in het minst een razende dollemansrit met auto-achtervolgingen waar je mond van openvalt. De bevlogen regisseur, bekend van The Master, There Will Be Blood en Magnolia, haalde de mosterd hiervoor gedeeltelijk bij Vineland van de Amerikaanse cultschrijver Thomas Pynchon.
DiCaprio is in hoogste staat van paranoia als Bob: een sullige wietroker die raar opkijkt wanneer zijn zestienjarige dochter Willa (revelatie Chase Infiniti) aan komt zetten met een non-binaire vriend. Maar het generatieconflict zal moeten wachten, want daar is zijn eigen aartsvijand en liefdesrivaal uit zijn periode bij de French 75, de linkse terreurgroep van stokebrand en helleveeg Perfidia Beverly Hills (Teyana Taylor). Kolonel Lockjaw (Sean Penn) wil DiCaprio’s zijn dochter uitschakelen om te lid te worden van de Christmas Adventurers Club, steenrijke extremisten met heimwee naar gasovens om het witte ras zuiver te houden. Sean Penn maakt van de legerman, met expertise in het opjagen en opsluiten van migranten en het neerslaan van zelf uitgelokte rellen, de karikatuur het jaar. Bob rekent op zijn activistische kameraden van weleer maar wordt toch vooral geholpen door een sensei (Benicio Del Toro) die een gevechtssportclub combineert met een netwerk voor migranten.
De personages zijn kleurrijk en de acteurs op hun best. Onder meer dankzij volle benutting van het vintage breedbeeldformaat VistaVision is het visueel adembenemend. En het aandeel van de filmmuziek van Jonny Greenwood in de rotvaart en de emotionele maalstroom verdient studie. Maar het merkwaardigst is toch dat Paul Thomas Anderson van begin tot eind brutaal maar bijna foutloos laveert tussen hilariteit en spanning, politiek en entertainment, seks en revolutie, sensatie en sérieux, complete verwarring en zachte liefde als antwoord op uiterste duisternis. Hij vindt een evenwicht waarvan je niet wist dat het bestond, en doet met deze film zowel de Coen-broers, Wes Anderson als Quentin Tarantino bleek uitslaan.
Het is bang afwachten wie de slag om het gepolariseerde Amerika wint, maar er is nu al prachtig over verhaald. Niet viva la revolución maar wel viva Anderson.
