Ondanks een zwak scenario en geknoei met talen wordt ‘The Pope’s Exorcist’ nooit camp

Het hoogtepunt van horrorfilm The Pope’s Exorcist? Russell Crowe die in een zwart priesterhabijt met een Vespa door de straten scheurt.

‘Yoga beoefenen is satanisch en leidt net als het lezen van Harry Potter tot kwaad.’ Het is maar een van de vele controversiële en dubieuze stellingen van Gabriele Amorth (1925-2016), een rooms-katholieke priester met naar eigen zeggen meer dan 70.000 duiveluitdrijvingen op de teller. Over zo’n figuur moeten zelfs middelmatige regisseurs en scenaristen een goeie film kunnen maken. The Pope’s Exorcist is dat niet.

Op papier speelt Russell Crowe, tien jaar geleden een geduchte filmster met een Oscar in de vitrinekast voor zijn hoofdrol in Gladiator, padre Gabriele Amorth. In de praktijk gebruikt de horrorfilm zijn naam en legende slechts in de hoop dat de link met de realiteit een goed verkoopargument is of voor wat extra rillingen zorgt. Alsof je dan plots echt gelooft in naakte vrouwen die voor je ogen ontploffen of helleprinsen die op kinderbuiken krassen dat God niet hier is.

Deze Amorth is de grote (super)held die wéét dat demonen bestaan en hoe je ze moet uitdrijven met listen, Latijnse gebeden en flauwe moppen. Crowe zet hem met zichtbaar plezier neer als een no-nonsensefiguur die van straffe koffie, sterke drank en oneliners houdt. Dankzij bakken ervaring blijft hij overeind wanneer de onzin de spuigaten uit loopt en wanneer de afdeling speciale effecten loos mag gaan.

Ondanks een zwak scenario en geknoei met talen – Crowe spreekt soms Italiaans en soms Engels met een accent dat voor Italiaans moet doorgaan – wordt het nooit camp. De horrortaferelen van Julius Avery, de regisseur die met enig succes nazi’s en zombies combineerde in Overlord, halen zo ongeveer het niveau van de Conjuring-franchise. Een medaille levert dat evenwel niet op.

De actie speelt zich voornamelijk af in een bouwvallige abdij in San Sebastián. Een alleenstaande Amerikaanse moeder en haar puberende dochter zien machteloos toe hoe zoon/broerlief plots even onrustwekkend gedrag vertoont als Linda Blairs Regan in horrorklassieker The Exorcist. Buiten wat gillen en verschrikt toekijken, mogen ze niet veel doen. Het is Crowe die met behulp van een lokale rookie de strijd aangaat met een machtige demon met heimwee naar de glorietijd van de inquisitie. Een verhaallijn over doofpotoperaties in het Vaticaan had probleemloos kunnen worden geschrapt. Ook al is het leuk om cultacteur Franco Nero (Django) een bloed kotsende Paus te zien spelen. Alles draait om de climax waarin Crowe met kruisbeeld in de aanslag de demon bestrijdt. Op een cliché meer of minder kwam het niet.

Het enige beeld dat langer dan drie dagen bijblijft is dat van Russell Crowe die in een zwart priesterhabijt met een Vespa door Rome snort en zo nodig doorrijdt tot in San Sebastián.