Drive-Away Dolls – de eerste fictiefilm van Ethan Coen zonder zijn broer Joel – is een lesbische comedy caper die zwalpt en zwabbert als een dildo in overdrive.
Ethan Coen zonder Joel? Dat is een beetje als The Dude zonder white russian, Anton Chigurh zonder pagekapsel of Jerry Lundegaard zonder huurmoordenaars. Maar toch zijn de bevlogen broers die je The Big Lebowski, No Country for Old Men, Fargo en andere klassiekers brachten ondertussen al enkele jaren uiteen. De reden voor de broederbreuk? Daar doen de twee – die hun films altijd samen schreven, regisseerden, produceerden en monteerden – liefst zo vaag mogelijk over, zoals ook het antwoord op de vraag of de breuk definitief is, even onduidelijk is als de inhoud van die mysterieuze doos die Barton Fink van zijn buurman krijgt.
Sinds hun scheiding scoorde Joel – de oudste van de twee – goede punten en Oscarnominaties met The Tragedy of Macbeth (2021), zijn verrassend duistere lezing van de bekende Shakespeare-tragedie, gestanst in expressionistisch zwart-wit en met Denzel Washington en eega Frances McDormand in de hoofdrollen. Ethan warmde solo op met de weinig memorabele documentaire Trouble in Mind (2022), over zijn muzikale jeugdheld Jerry Lee Lewis.
Maar nu blijkt ook zijn eerste fictielangspeler Drive-Away Dolls niets waar The Dude zijn kamerjas voor zou uittrekken. Integendeel. Als je deze ‘lesbische B-film’ die Ethan pende met zijn vrouw Tricia Cooke in de Coen-canon moet plaatsen, is dat nog onder The Hudsucker Proxy en Intolerable Cruelty, wat ook al geen carrièrepieken waren.
Ook hier trekt Ethan afwisselend de misdaad- en de comedykaart om de avonturen te volgen van lesbiennes Jamie en Marian – geen koppel, zelfs geen besties – die louche figuren achter zich aan krijgen wanneer ze er per abuis met een koffer met een mysterieuze inhoud vandoor gaan. Alleen levert dat ondanks de deugddoend anarchistische, typisch coeneske pitch en gekte géén furieuze farce à la Preston Sturges op, zelfs al knipoogt Ethan zo vet naar zijn fiftiesheld dat je zou vermoeden dat hij tijdens de shoot vuil in zijn ogen had.
Popprinses Miley Cyrus krijgt een cameo als artieste die plaasteren celebrity-penissen maakt en Matt Damon draaft op als conservatief politicus met issues. Bovendien schoten er nooit eerder zo veel grappen over dildo’s in een Hollywoodfilm voorbij, zelfs al duurt deze amper tachtig minuten. Maar het tempo stokt en sputtert en de toonwissels zijn bruusk en balorig. Bovendien blijkt Margaret Qualley – als de promiscue, grofgebekte Jamie – over de komische timing van een satisfyer te beschikken. Of erger nog: Robert De Niro. En de plaatjes van diners, motels, achtersteegjes en lesbische kroegen? Die zijn best aardig, maar dat de cinematografie niet van vaste Coen-collaborateur Roger Deakins is, is eraan te zien.
Geen wonder dus dat het script van Drive-Away Dykes, zoals deze opgefokte comedy caper eigenlijk had moeten heten, al sinds 1999 stof lag te vergaren ten huize Ethan Coen. Daarbij zal Joel zijn jongere broertje wel hebben gezegd: ‘I don’t see a lot of money here’, een beetje zoals die impresario die folkzanger Llewyn Davis kurkdroog kraakt. Een pijnlijk ongrappige, haastig aan elkaar gekleefde, overzees alvast geflopte roadmovie die nooit op toerental komt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
