Mount Kimbie ontdoet zich van het postdubstepetiket

Tegen wil en dank uitgeroepen tot grondleggers van de postdubstep: hoe moet het dan verder? Mount Kimbie tunnelt zich op Cold Spring Fault Less Youth een uitweg.

Als we tegenwoordig om de haverklap van ‘postdubstep’ spreken, telkens zich een artiest aandient die moeilijk definieerbare electronica en gekneusde beats uit zijn laptop tovert, is dat de schuld van Mount Kimbie. Hun debuut Crooks & Lovers (2010) was een amalgaam van verknipte r&b-samples, ruisende field recordings, mank lopende dansritmes en knarsende klankentapperij. Met geen stokken in een hokje te drummen, maar de plaat verscheen wel via Hotflush Recordings, het label van dubsteppionier Scuba. Postdubstep dan maar.

Vandaag heeft het Britse duo, bestaande uit Kai Campos en Dominic Maker, onderdak gevonden bij Warp, en het ontdoet zich in één ruk van het postdubstepetiket. Het procedé blijft hetzelfde: Campos en Maker verstrengelen analoge en digitale verlengstukken tot één moeilijk te ontwarren geheel, maar in hun luisterlabyrint dienen zich ditmaal nieuwe, herkenbare aanknopingspunten en geluidsbronnen aan. Er wordt, in tegenstelling tot op Crooks & Lovers, ook af en toe gezongen. Zoals in Home Recording, dat de spits afbijt met een schuifelende, aan soundtrackmaestro Lalo Schifrin schatplichtige intro (bluesy blazers, orgel in grafstemming), waaruit gaandeweg een in grauw stof gehulde indiepopsong ontkiemt. Denk The xx, maar mechanischer. In You Took Your Time mag King Krule een eerste keer zijn rol van poète maudit uit de suburbs opnemen. Ogen dicht en we zien hem met opgeheven vinger op speakers’ corner staan, halverwege zijn betoog afgelost door accordeon – of is het draaiorgel? Mount Kimbie zijn meesters in verdoezelde details, auditieve dwaalsporen. Wordt er tijdens Blood and Form een kader aan de muur genageld, of op een kartonnen doos wasverzachter geklopt? Wat dan ook, het moeizaam strompelende resultaat klinkt als een ruwe demo van Hot Chip met een krautrockkater. Made to Stray is dan weer gefilterde acid house met een teer zieltje, en So Many Times instrumentale postrock op sleeptouw genomen door een speelse basriedel.

Ondanks het genrehoppen schetst Cold Spring Fault Less Youth wel degelijk één beeld: dat van de leegte en vervreemding in de overvolle grootstad. Industrie als klankbord. Wanneer King Krules wauwelend stemgeluid een tweede keer weerklinkt – in het met hectische percussie doorspekte Meter, Pale, Tone – lijkt hij een in zichzelf gekeerde forens in de mierenhoop die de Londense underground is. Met een thousand-yard stare op oneindig gericht, dwars door alle muren heen. Mount Kimbie ten voeten uit.

Jonas Boel