Pixar heeft al veel wonderen verricht. In de romantische avonturenkomedie Elemental water met vuur verzoenen, blijkt net te hoog gegrepen.
Met Elemental waagt Pixar zich aan een romantische avonturenfilm. Dat lijkt een opwindend idee. Maar – voor u een date uitnodigt – zo heel romantisch is ie niet. En – voor u een petekindje uitnodigt – zo spannend is het avontuur niet.
In het naar wereldsteden als New York gemodelleerde Element City leven vuur-, water-, land- en luchtwezens naast elkaar. De waterwezens zijn de geprivilegieerden en de vuurwezens migranten van de eerste of tweede generatie die samenklitten in een stadsdeel dat veel minder sprankelt. De jonge, vurige Ember wil haar emoties leren intomen zodat ze de winkel van haar vader kan overnemen. Ze denkt toch dat ze dat wil. Een heel nieuwe wereld gaat voor haar open wanneer ze de zorgeloze Wade beter leert kennen. Twee grote hindernissen staan een relatie in de weg. Er moet hoogdringend een grote overstromingsramp worden voorkomen. En natuurelementen worden verondersteld niet te mixen.
Waar leg je de lat voor een computeranimatiefilm van Pixar? Moet het een van de films van het jaar zijn, zoals Toy Story, Up of Inside Out? Of mag het ook gewoon een van de betere animatiefilms van de zomer zijn? Alleen op dat laatste maakt Elemental aanspraak.
De animatie zet je soms in vuur en vlam. Daar kun je Peter Sohn, de regisseur die debuteerde met The Good Dinosaur, niet op afrekenen. De watervalwolkenkrabbers, het Cyclone Stadium en het openbaar vervoer in de metropool imponeren. Wat Pixar hier klaarspeelt, doet geen enkele animatiestudio hen na. Ember lijkt echt te branden. Wade is bijna irritant waterig. Er is zichtbaar met veel liefde, talent en oog voor detail aan de film gewerkt. Van de kleuren alleen al vrolijk je op.
Alleen word je niet ontroerd, geprikkeld, gecharmeerd en omvergeblazen zoals in Pixars instantklassiekers. Dat lijkt vooral aan het scenario te liggen. Aan de schrik om de conflicten op de spits te drijven: Ember wil assimileren, haar vader niet. Aan de voorzichtigheid waarmee de thema’s racisme of xenofobie worden benaderd. En aan een vreemde constructiefout.
Over de aarde- en luchtwezens komen we amper wat te weten. Dat is geen ramp, want ze zorgen voor diversiteit, maar wel wat raar. Vervelender is dat het niet duidelijk wordt waarom het zo’n taboe is dat elementen mixen. Gaat het om een verbod? Legt de maatschappij dat zichzelf op? Zijn Ember en Wade de eersten die een interelementaire relatie uitproberen of niet? Dat soort vaagheid zijn we van Pixar niet gewoon.
Meer vuur en minder water, meer passie en narratieve lef hadden Elemental een hogere plaats in de Pixar-rangschikking opgeleverd.
