Maak je al dan niet gewaxte borst nat voor het strak gestileerde wraaksprookje ‘Love Lies Bleeding’

Kristen Stewart kuist toiletten (maar niet lang) en Ed Harris ziet eruit als 
een Mötley Crüe-lid op leeftijd in het heerlijk uitzinnige Love Lies Bleeding.

Wat zou er gebeuren mocht je sappige pulp fiction à la ­Elmore Leonard een feminiene twist geven, met de zweterige gymclubs van New ­Mexico als decor, een scheut surrealisme als spierbalsem én een femme fatale die niet alleen het gewicht van een door­aderde queer romance maar desnoods een ­kilootje of honderd kan stoten? Dat is wat de Britse rasfilmer Rose Glass moet hebben gedacht toen ze samen met co­scenariste Weronika Tofilska een op­volger aan het pennen was voor haar al even delirante debuut Saint Maud (2019), dat kitchen-sinkdrama koppelde aan psychohorror à la Polanski.

Dit keer flitst Glass je naar de fitness­zalen, diners en motels van een door broeierige thrillers als Blood Simple en Thelma & Louise bijeen­gefantaseerd Deep South van de late jaren ­tachtig. Dat is waar Lou (een alweer prima ­Kristen ­Stewart) beroepshalve toiletten en ­lockers schoonmaakt, tot haar ­banale leventje plots een shot steroïden toe­gediend krijgt door de komst van nieuwe klant Jackie (Katy O’Brian), een body­buildster met bagage. Lang duurt het niet vooraleer de hormonen nog meer dan anders door de smoezelige sportschool gieren, al heeft ook Lou zelf haar issues: met haar criminele, vervreemde pa (Ed Harris, in Mötley Crüe-op-leeftijd­modus) bijvoorbeeld.

Maak je al dan niet gewaxte borst nat voor rauw realisme én toxische ­romantiek in een strak gestileerd wraaksprookje dat zelfs de broertjes Coen hitsig zou krijgen, met dank ook aan de dreigende noten van Clint Mansell en de groezelige, dampende fotografie van Ben Fordesman. Maar zonder te veel van de fun te spoilen: in de heerlijk ­groteske, letterlijk ‘oversized’ slotact kletst de even avontuurlijke ingestelde als vormelijk beheerste Glass daar ook nog eens een scheut surrealisme overheen. Een flink uit de kluiten en kuiten gewassen scheut, meer bepaald. Resultaat? Een heerlijk uitzinnige maar bevreemdend beklemmende outlawromance die je je ook zonder ploerten in de zaal (zoals bij de vertoning onlangs op het BIFFF) nog lang zult heugen.