‘Longlegs’ is niet de engste film in jaren, wel een streepje desoriënterende, hypnotiserende cinema
Film - Longlegs
Regisseur - Oz Perkins
Cast - Nicolas Cage, Maika Monroe, Blair Underwood
Satanisme, mommy issues en een zuinige dosis Nicolas Cage vloeien samen in het lekker onheilige Longlegs.
De engste film in jaren? Die geruchten kun je negeren. Maar zoek niet verder als je wel trek hebt in een onder de huid kruipende jacht op een seriemoordenaar en Nicolas Cage in de meest sinistere versie van zichzelf. Longlegs is een in satanisme gedrenkte variant op The Silence of the Lambs met de ondergewaardeerde Maika Monroe (It Follows) in de rol van onervaren maar stoïcijnse FBI-agente, en de overbekende Nicolas Cage uit duizend-en-een films als een ongrijpbare killer.
Lee Harker, een agent begiftigd met een uitzonderlijk voorgevoel, wordt op een mysterieuze zaak gezet die al decennia aansleept. Om de zoveel tijd eindigen verjaardagsfeestjes van meisjes in bloedbaden – voorvallen die je perfect zou kunnen labelen als gruwelijke gezinsdrama’s. Alleen vindt men telkens een raadselachtig briefje terug, ondertekend door ene Longlegs.
Het duurt ongeveer een uur voor we de engerd deftig te zien krijgen. Uitgedrukt in minuten krijgt een bijna onherkenbare Nicolas Cage amper tijd om te Cage-ragen. Maar zijn creatuur – een glamrock-versie van The Joker met ongewassen haren en de piepstem van Johnny Depps Willy Wonka – is duivels en grotesk genoeg om te blijven hangen.
De man die het allemaal bedacht en in scène zette is Oz Perkins, de zoon van acteur Anthony Perkins die onder regie van Alfred Hitchcock douchende vrouwen neerstak en met zijn moeder converseerde in Psycho. Geen idee of dat verband houdt met de mommy issues in Longlegs. Wel helder is dat Perkins iets aparts en onbestemds creëert door een asgrauwe, alle geduld beproevende jacht op een seriemoordenaar te verstrengelen met occultisme en de surreële sfeer van een nachtmerrie. Hij past voor clichématige horroreffecten, sensationele tableaus en een overdosis Cage, maar niet voor de zwarte magie van desoriënterende, hypnotiserende cinema: geluidsontwerp, kleurgebruik, muziek, wisselende beeldformaten en vermetel camerawerk waar je alsmaar ongemakkelijker van wordt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier