Laura Samani’s debuutfilm ‘Picollo Corpo’ lijkt met momenten haast een spirituele western

Laura Samani’s Piccolo corpo is een fraaie, ontroerende fabel over een jonge vrouw die vecht voor de ziel van haar doodgeboren dochtertje.

Friuli, Noordoost-Italië, anno 1900. Wanneer Agata’s dochtertje dood wordt geboren, krijgt ze van de lokale priester te horen dat ze het kind niet mag dopen en een naam geven. Maar daar legt de jonge vissersvrouw zich niet zomaar bij neer. Blijkbaar is er in de bergen in het noorden, zo wordt haar verteld, een kerkje waar mirakels worden verricht, en waar baby’s héél even tot leven worden gewekt om tenminste toch één ademtocht uit te blazen, genoeg om aan het voorgeborchte te ontsnappen.

Dat motiveert Agata (revelatie Celeste Cescutti), die niet op veel compassie van haar labeurende familie moet rekenen, om aan een avontuurlijke maar gevaarlijke trektocht richting loutering te beginnen. Die legt ze af samen met haar dode dochter, die ze in een lijkkistje meezeult, én met de behulpzame Lynx. Die mysterieuze zwerver met androgyn uiterlijk (vertolkt door Ondina Quadri), die ze on the road ontmoet, blijkt trouwens met zijn eigen demonen te worstelen.

Met Piccolo corpo – wat zoveel betekent als ‘klein lichaam’ – levert regisseur Laura Samani een prachtig gefilmde debuutfilm af die haar verschillende prijzen en een selectie voor de Semaine de la Critique in Cannes opleverde. Het is een trip die teert op de elementen, met tactiel, handbewogen camerawerk van Mitja Licen, die de karakterkoppen aftast en sculpteert uit natuurlijk licht. Alsof je naar een naturalistisch sprookje zit te kijken, een ambivalent gevoel dat nog aangewakkerd wordt door het gebruik van de Friulische taal.

Daarbij laat Samani de rauwe realiteit van Agata’s queeste, die struikrovers en onherbergzame landschappen moet trotseren, botsen op de haast fantasmagorische wereld waarin het aangrijpende verhaal zich afspeelt. Het is fysiek en mystiek, neorealisme en fabel tegelijk, waarbij elk geluid, elk woord en elk shot heel precies gekozen lijkt. Met zijn avontuurlijke insteek, historische setting, uitgebeende moraal en loner-op-missie-langs-lagunes-en-bergen heeft de film bij momenten zelfs iets van een spirituele western. Maar dan wel een die meer te maken heeft met de zintuiglijke wereld van Alice Rohrwacher, de Dardennes of zelfs Pier Paolo Pasolini (een kind van dezelfde streek) dan met gunslingers, voorbijwaaiend tuimelkruid en krakende saloondeuren.

Toegegeven, soms ligt de symboliek er iets te dik op en in het middenstuk sleept het een beetje. Maar laat de film nu net zijn picturale en emotieve kracht ontlenen aan dergelijke licht ontregelende craquelures. Een fascinerende, fraai in beeld geborstelde en finaal aangrijpende vertelling over een rouwende vrouw die zich verzet tegen verstikkende tradities.