In de psychedelische psychothriller The Surfer wordt Nicolas Cage nog maar eens tot waanzin gedreven, dit keer op een zonnig strand in Australië.
Die scène in Mandy waarin hij krijsend zijn bijl smeedt als voorbereiding op een wagneriaanse wraaktocht. Die meltdown in The Wicker Man waarin hij jonge maagden neermept in berenpak. Of die half extatische, half epileptische dans in Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans op een dieet van gin, coke en zelfdestructiedrang. Géén acteur die ondertussen meer delirante momenten heeft bijeen geacteerd dan Nicolas Cage. En de scène in The Surfer waarin hij als uitgehongerde yuppie een dode rat verorbert met de devotie van een kruisvaarder die eindelijk de Heilige Graal aanraakt, kan nu al in Cages copieuze cultcanon worden opgenomen.
‘The wildest man in Hollywood’ gooit dit keer lijf, leden en alle gezichtsspieren in de strijd als een Amerikaanse tweederangszakenman die terugkeert naar het Australische strand van zijn jeugd, vastbesloten het ouderlijke huis aan de kust terug te kopen. Maar het strand blijkt intussen bezet gebied: de lokale Bay Boys – een surfclan met de mores van een roedel hyena’s en een gebronsde alfahippie als goeroe – dulden immers geen indringers. En zeker geen yanks in pak. Vanaf dat moment is het ‘the surfer’ – namen hebben de personages niet – versus de verzengende zon, het schurende zand en de psychotische alfamannetjes. Tot hij zijn gsm, zijn autosleutels, zijn portefeuille en uiteindelijk ook zijn verstand verliest en enkel nog zijn koppigheid overblijft als een verzilte totem van verzet.
De Ierse filmmaker Lorcan Finnegan, bekend van Without Name (2016) en Vivarium (2019), verplaatst zijn sociale psychohorror in suburbia dit keer naar een open landschap, zonder aan beklemming in te boeten. The Surfer balanceert tussen een symbolisch geladen nachtmerrie en een grijnslachende satire over een moderne, zonverbrande Job die letterlijk door het zand moet kruipen om zijn waardigheid terug te winnen. Denk: Sam Peckinpahs Straw Dogs in zwemshorts, Joel Schumachers Falling Down met een zonnesteek of John Milius’ Big Wednesday op lsd.
De plot is eenvoudig, bijna infantiel, maar Finnegan en Cage maken er een hallucinante cirkelgang van vernedering van. Zoals vaak balanceert Cage tussen maniakaal en mystiek, gênant en geniaal. Bij voorkeur in een en dezelfde take. Ondertussen wordt de West-Australische kust door cameraman Radek Ladczuk gevangen als een paradijs in ontbinding, met verzadigde kleuren, dromerige overvloeiers en klamme close-ups van Cage, terwijl de soundtrack – dreigend, sissend, soms abrupt stil – het gevoel van onafwendbare afrekening nog versterkt.
Niet elk beeld beklijft en sommige dialogen hangen als natte handdoeken over de spanningsboog, maar tot aan de slotcredits blijft het B-filmfun gedrenkt in zweet, razernij en testosteron. Tegen het einde zie je een Don Quichot die in pak tegen windsurfers vecht, volledig tot de waanzin gedreven is en ook echt een rat opvreet. Met de overgave van een methodacteur die al maanden overleefd op kimchi en kombucha. Of wat had je van raging Cage anders verwacht?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
