Marie Kreutzers revisionistische kostuumfilm Corsage kleurt koekendozenkeizerin Sissi bij tot een zelfbewuste maar gedoemde diva.
Wie Sis(s)i zegt, denkt direct aan kastelen, koetsen, kandelaars en koekendozenkitsch, met dank aan de fiftieshits met Romy Schneider als het tienerprinsesje dat huwt met de Oostenrijkse keizer Franz Jozef. Alleen bleek het leven van Elisabeth in Beieren (1837-1898) heel wat minder sprookjesachtig dan in die mierzoete filmtrilogie, inclusief echtelijke ruzies, diepe depressies, repressieve rollenpatronen en genoeg verdovende middelen om een funkband een wereldtournee mee door te helpen.
Met Corsage brengt Marie Kreutzer een herinterpretatie en een correctie op het te rozige beeld dat van de keizerin wordt opgehangen. De film zoomt in op het jaar 1877, wanneer Sissi – zoals haar familie haar noemt – veertig wordt, en van haar lijfarts te horen krijgt dat haar lijf aan het aftakelen is. Voor iemand die vooral geprezen wordt vanwege haar schoonheid en een influencer avant la lettre is, komt dat aan. Zeker aangezien de romantiek in haar huwelijk al lang is verwelkt, ze nog amper het paleis uit komt en al een poos achter haar mythe van people’s princess aanholt.
Wat Pablo Larraín deed met Lady Di in Spencer en Sofia Coppola met Marie Antoinette, doet Kreutzer met Sissi: een gekroond hoofd annex popicoon uit haar strakke korset rukken en haar verhaal larderen met fictie, in dit geval ook met anachronismen, uitgestoken middenvingers en popsongs.
Snauwde Franz Jozef haar toe dat ze ‘zich verliest in elke modegril’? Maakte ze er werkelijk een sport van om bijna te verzuipen in bad? Zei ze echt ‘fuck you’? In het Duits dan. Alleen de lakeien weten het, en hoe Sissi hier aan haar einde komt is revisionisme pur sang. Maar Kreutzer zet het fraai in beeld en voert de keizerin op als een tragédienne die niet langer de regie heeft over haar eigen drama dat een Habsburgse gothic fabel geworden is.
Waar het écht om draait, zijn thema’s als angst, (seksuele) repressie en midlifecrisis. Cameravrouw Judith Kaufmann mengt natuurlijk licht met elektrische clair-obscur, waardoor tijden lijken te vervagen. Vicky Krieps – de Luxemburgse uit Phantom Thread en Bergman Island – wisselt melancholie af met lethargie en ironie, al mist haar Sissi de looks, de charme en – gelukkig voor haar – het persona van keizerin Romy.
Het is een episodefilm die vrouwelijke retouches aanbrengt aan het genre van het biografische korsettendrama en dat doet op een speelse, slimme en stijlvolle manier, al had alles net wat subversiever, verrassender en minder eerbiedig gekund. Toch als je de keizerin écht nieuwe kleren wil geven.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
