In ‘Challengers’ bewijst Zendaya dat tennis niet saai hoeft te zijn

Ook al omdat ze in deze zwoele film van Luca Guadagnino tussen twee jonge binken twijfelt.

U kent regisseur Luca Guadagnino van Call Me by Your Name (2017), waarin Timothée ­Chalamet van de eerste liefde proeft. En dat is niet zijn enige zonovergoten liefdesverhaal met een duistere kant. In A ­Bigger Splash (2015) begeren en bedriegen Tilda ­Swinton, Matthias Schoenaerts, Ralph Fiennes en Dakota ­Johnson elkaar op een paradijselijk eiland. Zelfs een film met ­kannibalen, Bones and All (2022), stuurt de Italiaanse ­stilist resoluut richting donkere romantiek.

Het hoeft dus niet te verbazen dat Challengers geen ­zweterige sportfilm is maar een hitsig liefdesdrama. ­Guadagnino stelt niet scherp op scoreverloop of wedstrijdballen maar op de lange benen van Zendaya en de ­afgetrainde lichamen van twee aanstormende talenten, Josh O’Connor (La chimera) en Mike Faist (West Side Story). Ze raken verstrikt in de netten van een klassieke driehoeksverhouding.

De onafscheidelijke vrienden Patrick (O‘Connor) en Art (Faist) zijn beiden beloftevolle tennissers. En ­beiden ­verliezen ze hun hart aan Tashi, een uitzonder­lijke ­getalenteerde maar niet zachtaardige tennisster. Na een blessure die haar carrière beëindigt nog voor ze goed en wel begonnen is, coacht ze Art meedogenloos naar de wereld­top en sticht ze een gezin met hem. Patrick verdwijnt uit hun ­leven en wordt een almaar sjofeler beroepsspeler. Zoveel jaren later staan de gebrouilleerde liefdesrivalen tegenover elkaar in een finale. De passie laait spectaculair hoog op. Ze tennissen niet alleen om te winnen maar ook om haar, om hen en om alles wat is gebeurd.

Als je erover nadenkt, is het een dun verhaal ­waarin weinig op het spel staat. Maar door de chronologie te ­verhaspelen en het beetje drama op te blazen en dankzij de drie bespottelijk charismatische acteurs wordt het alsnog meeslepend. Guadagnino doet zijn reputatie als estheet en liefhebber van close-ups en muziek alle eer aan en laat de film harder blinken dan een Grand Slam-beker. Hij vindt ook een paar imponerende, verrassende shots uit, zoals een tennisbal die aan hoge snelheid recht op de camera afvliegt. Zo zag u tennis nog nooit. Ook al is het hem niet om de balsport te doen, hij brengt ze een stuk opwindender in beeld dan de reguliere liveverslagen.

Maar zoals wel vaker heeft Guadagnino het moeilijk om de mooie plaatjes ook om te zetten in een film die voorbij de instant bevrediging raakt. Challengers is ­broeierig maar broeierig zoals in de betere reclamespots. Het bestaan van seks, allesbehalve een detail in dit ­verhaal, wordt vreemd genoeg straal genegeerd. De ­emotionele wreedheid waarmee het trio elkaar onaf­latend afbreekt en opzweept, is gelukkig niet af­geborsteld. Zo schraapt het verleidelijke Challengers ­genoeg aces bij ­elkaar om je dik twee uur te onderhouden. En de climax is er niet naast gemept.