Hugh Grant showt met duivels genoegen zijn creepy kant in Heretic, maar écht akelig wordt het nooit. Zonde!
Hugh Grant in een truttige cardigan en met een retrobril, die afwisselend Creep van Radiohead analyseert en weetjes rondstrooit over Monopoly, polygamie en de bijbel? Het is niet wat je verwacht van een spookhuisthriller, maar dat is precies de pointe. Regisseurs Scott Beck en Bryan Woods, bekend van hun script voor de horrorhit A Quiet Place, proberen een nieuwe twist te geven aan het stilaan uitgewoonde begrip ‘elevated horror’. Maar wat op papier intrigeert – twee mormoonse missionarissen verzanden in een filosofisch steekspel met een sociopathische gastheer – komt op het scherm helaas nooit volledig uit de verf.
Grant, de onhandige, Britse charmeur uit zowat elke romcom van de jaren negentig, speelt Mr. Reed, een joviale misantroop die de gelovige bezoekers in zijn afgelegen huis trakteert op bosbessentaart en een godslasterlijke theologiecursus. Grant heeft zichtbaar plezier in zijn rol van erudiete maar verontrustende eenzaat die familie van Norman Bates zou kunnen zijn. De zelfspot druipt ervanaf, wat de film mee boven de middelmaat tilt. Net.
De sterkte van Heretic ligt vooral in de premisse en de uitvoering daarvan in het eerste uur. Het contrast tussen de naïeve zussen Barnes (Sophie Thatcher) en Paxton (Chloe East) en de aanvankelijk quasi onschuldige manipulaties van Mr.Reed zorgt voor dreiging en suspense. Het camerawerk van Chung-hoon Chung – die voor Park Chan-wook onder meer Oldboy en The Handmaiden inblikte – buit dat ongemak kundig uit, met een belichting die zowel warm als sinister oogt. Alleen wordt de spanningsopbouw ondermijnd door een statige regie die te veel leunt op monologen in mediumshot en een grimmig production design, waardoor het nooit echt beklemt en beklijft.
In het derde bedrijf wordt alle logica bovendien overboord gegooid en ingeruild voor conventioneel bloedvergieten, maar daarmee verliest de film zijn punch: het ongemakkelijke, intellectuele kat-en-muisspel tussen Reed en de twee mormoonse maagden. Naar het einde toe – waarin plots ook de geesten van The Exorcist en Saw even tot leven worden gewekt – begin je terug te verlangen naar Grants sarcastische lezingen over Jezus, Joseph Smith en The Hollies.
Binnen de gewijde catalogus van A24-horror, waarin films als It Comes at Night, Hereditary en Saint Maud emotioneel sérieux in een huiverjasje staken, voelt Heretic dan ook meer als een gekunstelde poging tot diepgang. Maar gelukkig wel een amusante. De religieuze discussies zijn geestig, de vertolkingen begeesterd – ook van opkomende sterren Chloe East en Sophie Thatcher – maar de horrorscènes missen geestdrift. Het voelt alsof Beck en Woods vastzitten tussen bunuelliaanse satire en sensationele grindhouse-horror, zonder echt een keuze te maken. En zoals het Goede Boek al wist: je kunt nu eenmaal niet God én de Mammon dienen.
‘Wees nuchter en waakzaam,’ waarschuwde apostel Petrus, ‘uw tegenstander, de duivel, gaat rond als een brullende leeuw, zoekende wie hij zal verslinden.’ Al had hij natuurlijk nooit Hugh Grant in debardeur gezien.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
