The Night Before had voor Hooverphonic een nieuwe start kunnen betekenen. Het is een doorstart geworden.
Hooverphonic **
The Night Before
Pop
Columbia / Sony
Naar het schijnt heeft Hooverphonic een nieuwe zangeres. Nochtans, wie door de recente watersnood enkele dagen van de wereld werd afgesneden en de bekendmaking van dat wereldnieuws heeft gemist, zou bij een oppervlakkige kennismaking met de nieuwe single verkeerdelijk kunnen denken dat de óude op haar stappen is teruggekeerd: zo akelig dicht benadert Noémie Wolfs het stemgeluid van Geike Arnaert.
Naar het schijnt heeft Hooverphonic ook een nieuwe plaat. Nochtans, wie de voorbije maanden in een Chileense mijnschacht heeft doorgebracht en zich zonder enige voorbereiding aan de nieuwste worp blootstelt, zou The Night Before weleens abusievelijk voor The Magnificent Tree, Part Two of No More Sweet Music, The Sequel kunnen houden.
Om maar te zeggen: er is betrekkelijk weinig veranderd in het Hooverphonic-huishouden. Alex Callier en Raymond Geerts spreiden nog steeds een bedje van Bondgitaren en larmoyant aanzwellende strijkers, waarop de zangeres du jour krols kronkelend haar vocale acteertalent mag tentoonspreiden. Van de subtiele koerswijziging die The President of the LSD Golfclub drie jaar geleden leek in te luiden – richting psychedelische gitaarpop à la The Doors en The Moody Blues – schiet anno 2010 niet veel meer over.
The Night Before is gewoon een voortzetting van de theatrale, door John Barry beademde orkestpop waar Hooverphonic zo onderhand een patent op heeft. Zoals alle formulaire rock en prefabpop lost ze de verwachtingen ruimschoots in, maar meer dan professioneel bandwerk is het niet. Anger Never Dies, The Night Before, Heartbroken, George’s Café: het zijn allemaal variaties op hetzelfde thema, songs die we haast spontaan kunnen dromen – inclusief de twangy gitaar en obligate octaafsprong. Alleen de van een wulps orgeltje voorziene swingdeunen Norwegian Stars en Encoded Love speuren voorzichtigjes naar onbekend terrein.
Alex Callier weet hoe hij een deugdelijke song moet schrijven – met hun catchy riedeltjes en besmettelijke zanglijnen zitten de nieuwe nummers ook écht ingenieus in elkaar – maar misschien weet hij het intussen wel té goed. In ieder geval lijkt hij er vrede mee te hebben dat de geschiedenis van Hooverphonic ook haar toekomst is. The Night Before had dus evengoed The Morning After kunnen heten.
Vincent Byloo
