Een sterke Sydney Sweeney kan de verder tamme nonnenhorror ‘Immaculate’ niet redden

Sydney Sweeney speelt in Immaculate met verve een onbevlekte non in een sinister klooster.

Geen kwaad woord over Zendaya. Maar ze zou wel heel slecht moeten spelen om Dune: Part Two een béétje naar beneden te halen. Sydney Sweeney, haar ­collega uit de sensationele tienerserie Euphoria, haalde zich met ­Immaculate het omgekeerde op de hals. Met grote ogen, ­expressieve gelaatsuitdrukkingen en goed spel trekt ze een matige tot zwakke horrorfilm naar omhoog.

Immaculate is volledig aan haar opgehangen. Andere ­acteurs of personages slagen er niet in om een blijvende ­indruk te maken. Zelfs Álvaro Morte niet, El profesor uit de serie La casa de papel, die een gladde priester speelt.

Sweeney kruipt in de huid van zuster Cecilia, een naïeve Amerikaanse die intreedt in een prachtig Italiaans ­klooster dat zich ontfermt over zieke en stervende nonnen. De ­kijker weet hoe weinig heilig de plek is. In de proloog wordt een jonge non die probeerde te ontsnappen zonder genade ­levend begraven. Zuster Cecilia heeft meer tijd nodig om te ontdekken dat er iets niet pluis is. Ze raakt nochtans, zoals de titel weggeeft, onbevlekt zwanger, wordt met meer egards dan de Maagd Maria behandeld en mag het klooster onder geen beding verlaten. Intussen zet moeder-overste vlijtig de eeuwenoude katholieke obsessie met lijden verder.

Het decor en het verhaal met echo’s uit horrorklassiekers als Rosemary’s Baby en Suspiria bevatten genoeg elementen om spanning te creëren, of toch minstens onheil­spellende dreiging. Toch moet je zelden op je nagels bijten. De on­geïnspireerde montage en het slappe scenario wiegen je in slaap. Regisseur Michael Mohan gooit er dan maar wat jump scares tegenaan die nauwelijks iets met het verhaal te maken hebben en soms wat lachwekkend zijn. Toch niet een zwarte vogel die zich te pletter vliegt tegen een venster? Jawel.

De filmmuziek van Will Bates verraadt dat de makers zich door illustere Italiaanse genrefilms zoals Suspiria ­hebben ­laten inspireren. Maar hun poging om de nunsploitationfilm te laten verrijzen is te kwezelachtig om succes te hebben. Het resultaat is eerder een doorslag van The Nun-films, die ­bijzonder populaire aftakking van de Conjuring-reeks.

Pas tijdens de finale ontpopt de tamme het-spookt-in-het-kloosterfilm als een stevigere en soms zelfs wat trashy wraakfilm. Het geeft Sweeney de ruimte om boos te kijken, na alle naïeve of verbaasde blikken, en alle frustratie over ­mannen en religies zonder respect voor het zelfbeschikkings­recht van vrouwen van zich te af schreeuwen. Gewapend met een tweeduizend jaar oude verroeste nagel. Ze doet dat goed. Als haar opmars in Hollywood om een of andere onvoorzienbare reden zou stoppen, kan ze in het horrorgenre probleemloos jaren mee als scream queen én final girl.