Georgia Oakleys Blue Jean onthult het gewrongen gevoelsleven van een lesbische turnlerares in thatcheriaans Engeland.
Hoe het voelt om een verborgen leven te leiden? De lesbische Jean (Rosy McEwen), die turnles geeft in een middelbare school in de buurt van het Noord-Engelse Newcastle, weet er helaas alles van. Het is 1988 en de conservatieve regering van premier Margaret Thatcher heeft zopas Section 28 ingevoerd, een amendement dat lokale overheden verbiedt om ‘homoseksualiteit te promoten’. Openlijk uit de kast komen doet ze dan ook maar beter niet wil ze op haar school niet scheef bekeken worden, al wordt dat er niet makkelijker op wanneer Jean, die haar flamboyante vriendin Viv (Kerry Hayes) voor familie en collega’s verborgen houdt, ontdekt dat ook haar leerlinge Lois (Lucy Halliday) lesbisch is en daarom door haar puberende klasgenotes wordt gepest.
Neemt Jean het op voor de zoekende Lois, die weet dat ze lesbisch is aangezien ze elkaar buiten de schoolmuren wel eens tegenkomen in een gayclub? Of houdt ze haar mond en kiest ze voor haar carrière? Dat is het dilemma waarmee regisseuse Georgia Oakley je in haar debuutfilm confronteert, en waarmee veel homoseksuele leerkrachten anno 1988 – niet toevallig ook het jaar waarin de lesbische Oakley geboren werd – worstelden omwille van Section 28, een maatregel die overigens pas in 2003 uit het Engelse wetboek zou worden geschrapt.
De link met het heden, nu in verschillende landen opnieuw homofobe wetten worden ingevoerd – denk aan Rusland, Hongarije of het Florida van Ron ‘don’t say gay’ DeSantis – is dan ook alomtegenwoordig. Maar ondanks het engagement en de empathie met de holebi-gemeenschap die van elk frame druipt, maakt Oakley er geen prekerig pamflet van. Blue Jean – de titel knipoogt naar de genderbenderhit van David Bowie – is in eerste instantie een gevoelig portret van een turnlerares die noodgedwongen tussen twee werelden moet schipperen. Dat wordt meteen duidelijk in de openingsscène waarin je Jean voor de spiegel haar korte coupe ziet blonderen, alsof ze niet goed weet of ze haar seksualiteit nu extra in de verf moet zetten of net voor de buitenwereld verborgen moet houden.
Tegelijk is de film, die her en der op festivals in de prijzen viel, ook een tijdscapsule die je met bijzonder veel zin voor sfeer en detail terug flitst naar het grauwe Engeland van de late jaren tachtig, toen Thatcher op wel meer gebieden de gevoelstemperatuur van haar Dear Old Blighty een heel stuk naar beneden haalde. De soundtrack zit vol militante electropopsongs van weleer, locaties en decors zijn accuraat gekozen, én er is de korrelige, soms kille maar soms ook verrassend warme fotografie van cameraman Victor Seguin die het doet lijken alsof de film effectief in 1988 werd gedraaid.
Bij momenten een beetje braaf en matig en niet alle acteerprestaties zijn op het niveau van nieuwkomer Rosy McEwen als de Blue Jean van dienst. Maar niettemin een knap gemaakt en geëngageerd debuut dat licht werpt op een zwarte pagina uit de moderne Britse geschiedenis.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
