Het debuut van Chance The Rapper is een melige huwelijksgelofte geworden

Een instituut waar je niet kunt op afdingen, zo zong Frank Sinatra – of all people – over het huwelijk. Helaas is Chance The Rapper hetzelfde idee genegen over zijn eigen grote sprong in het ijle.

De afgelopen acht jaar, sinds het succes van zijn tweede mixtape Acid Rap (2013), is Chancelor Bennett, alias Chance The Rapper, ondanks zijn nog prille leeftijd (26) uitgegroeid tot een zwaargewicht in de hiphop. Als onafhankelijk artiest bovendien, die al zijn muziek in eigen beheer, via (gratis) downloads en streaming uitbrengt, maar ook als politiek activist die op een goed blaadje staat bij de Obama’s en door fans reeds werd aangemaand om een gooi te doen naar de burgemeesterssjerp van zijn thuisstad Chicago. Maar Chance heeft momenteel andere prioriteiten: hij is getrouwd, heel gelúkkig getrouwd, en wil erg graag dat we daar alles over weten.

Op The Big Day doet Chance De Rappende Echtgenoot dus een trouwboekje open over maturiteit, toewijding, vaderschap en de bezegeling der liefde. Een hele brok, 22 tracks en 77 minuten lang, waar Chance in zijn typerende, zangerige ADHD-stijl doorheen ratelt vanuit zoveel mogelijk verschillende perspectieven, alsof hij tegelijk bruidegom, getuige, ceremoniemeester en zatte nonkel wil zijn.

De kern van zijn verhaal zit in Big Fish, waarin hij de platenfirma’s, en dan vooral hun blanke, rijke aandeelhouders, hypocrisie aanwrijft: ‘They don’t sell marriage no more’, klinkt het. ‘Guess our lives ain’t for sharin’ no more/ Guess the tale can’t end like a fairy no more’. Zwarte liefde of zwarte successtory’s worden niet kredietwaardig geacht, aldus Chance, en dat moet veranderen. Helaas schiet Bennett zijn nobel doel compleet voorbij met een veel te drammerige, bijwijlen moraliserende, hopeloos geïdealiseerde en soms ronduit suffe biografie. The Fresh Prince of Bel Air zonder punchlines en zelfspot. The Cosby Show op een soundtrack van gospelrap, zeemzoete r&b en ongeïnspireerde hookups met indiepoppers als Death Cab for Cutie, Francis and the Lights en Bon Iver. Black lives matter door een veel te roze bril.

Niet alle rappers verliezen hun scherpte met de straat. Kendrick Lamar en Anderson Paak zijn allebei toegewijde, loyaliteit boven lust verkiezende echtgenoten en huisvaders. Maar op meligheid zijn de heren nog niet betrapt. ‘I have a bigger voice than Trump’, sloeg Chance The Rapper zich ooit op de borst. Waarom ze dan gebruiken voor een langgerekte, geparfumeerde huwelijksgelofte?