De wereld is veel te lang verstoken gebleven van een nieuwe stop-motionparel van Henry Selick. Ondanks de inbreng van Jordan Peele maakt Wendell & Wild het lange wachten niet helemaal goed.
’t Is kermis! Henry Selick trakteert na dertien jaar stilte eindelijk terug op een van zijn plezant puntige, aangenaam gekke en onbevreesd duistere stop-motionfilms. Wendell & Wild overtreft The Nightmare before Christmas, James and the Giant Peach noch Coraline, maar past wel in het rijtje. Reden genoeg om een vrolijke danse macabre in te zetten.
Vijf jaar na de tragische dood van haar ouders heeft het opstandige, dertienjarige weeskind Kat het moeilijk met zichzelf en de rest. Na de zoveelste schermutseling wordt ze naar een katholiek internaat gestuurd in haar geboortedorp. De groenharige outcast is vastberaden om zich door niets of niemand te laten doen. Dus zeker door niet het malafide schoolhoofd, de mysterieuze zuster of het koppel kapitalisten dat nog veel rijker wil worden door het economisch geplaagde dorp een privégevangenis op te dringen voor al die probleemkinderen die straks volwassenen worden.
Ondertussen krijgt ze twee demonen op bezoek uit een onderwereld met helse kermisattracties. De dwaze maar niet gemene broers Wendell en Wild willen het op een akkoordje gooien. Als Kat hen helpt om in het rijk van de levenden een pretpark te bouwen, hun grote droom, dan kunnen zij met hun magische haarcrème haar ouders terugbrengen.
Slecht nieuws als u nu al niet meer kunt volgen: hierboven las u over minder dan de helft van de kronkelende (neven)verhaallijnen en kleurrijke maar soms overbodige personages die Wendell & Wild rijk is. Die narratieve wirwar verbaast. Selick kreeg voor het scenario hulp van Jordan Peele, de horrormeester die met Get Out, Us en Nope furore maakte. De samenwerking levert helaas niet het verhoopte vuurwerk op.
Peele sprak wel demon Wild in en Keegan-Michael Key diens broer Wendell. Hilariteit verzekerd en een cadeau voor iedereen met heimwee naar hun uitstekende sketchcomedyserie van weleer: Key & Peele.
De oogverblindende, wervelende en heerlijk tactiele stop-motion, de fraaie uitwerking van de goedaardige horrorelementen, de gezonde punkrockspirit, de gewaardeerde eigenaardigheid en de thematische diepgang zijn evenwel te zeldzaam om lang te zaniken over dat licht teleurstellend scenario. Hopelijk blijft de volgende Selick geen dertien jaar uit.
