‘Furiosa’: geen perfecte blockbuster, wel een opwindende trip door de waanzinnige ‘Mad Max’-wereld

Het vijfde Mad Max-avontuur is opnieuw een perfect geoliede actiemachine, al raast ze zichzelf soms voorbij.

Negen jaar geleden deed regisseur George Miller de multiplexen (én in Cannes de Croisette) naar zweet, ­benzine en verbrand rubber ruiken met het fantastische Fury Road, aflevering vier uit zijn postapocalyptische Mad Max-saga. Nu doet de Australische veteraan dat huzaren­stukje nog eens over met Furiosa, al is het deze keer, ­ondanks alle gespierde woestijnspektakel, net iets minder opwindend en verrassend. Alsof je favoriete pretparkritje net niet de ­volledige loopings draait. Of dat net te veel en te snel doet.

Van de originele Road Warrior – Mad Max werd in de eerste drie cultfilms vertolkt door Mel Gibson – is ­allang geen sprake meer. Zelfs Tom Hardy, die hem in Fury Road nog zijn stoere bast leende, blijkt missing in action. ­Deze prequel flitst je zo’n twintig jaar terug in de tijd om ­kennis te maken met de jonge Furiosa, hier vertolkt door Any ­Taylor-Joy – Charlize Theron, die haar speelde in Fury Road, is ook nergens te bespeuren.

Je ziet al in de openingscène hoe Furiosa bij haar ­moeder wordt ontvoerd om vervolgens in handen te ­vallen van een bende bikers onder leiding van krijgsheer ­Dementus (Chris Hemsworth als anabool opgefokte grunge­rocker). Maar Furiosa laat zich uiteraard niet ­kisten en tracht zich langs vele hinderlagen en als hairmetal­zangers uit­gedoste weirdo’s terug een weg naar huis te ­banen. Bij voorkeur achter het stuur van een gepimpte bolide, desnoods met een afgezaagde tweeloop in de aanslag.

Zoals in elke Mad Max sluimert er in de ­zanderige achter­grond contemporaine maatschappijkritiek. ­Deze keer druppen Millers besognes omtrent klimaat, ­kolonialisme en gendergelijkheid door het actieraster. Maar verwacht geen futuristisch gladiatorenepos dat ­tussen de stunts door met pamfletten strooit. Thank God. Wat je krijgt, is een joyride met torenhoog testosteron- én oestrogeengehalte die je van het ene spectaculaire set piece – die razende raid met de rijdende tankwagen! – naar het andere loodst. Met zongebrand camerawerk van Simon Duggan, met beukende beats en ronkende motoren op de klankband en met een kinetische coupage die de polsslag continu hoog houdt.

Voor de slechte verstaanders: beter, sneller en ­straffer wordt het deze zomer in de multiplexen niet. Alleen ­betekent dat niet dat Furiosa er 148 razende minuten lang in slaagt om vanonder de lange schaduwen van zijn voorgangers uit te razen. Anya Taylor-Joy blaast haar superbenzineheldin een gekwetste ziel in. Maar zelfs zij dreigt soms door de monsterlijke machinerie, okerkleurige ­woestijnen en kolerieke krijgers weggedrukt te worden. Meer dan Charlize Theron in Fury Road in elk geval.

Bovendien heeft de film – in feite één lange wraak­oefening – soms de neiging om in zijn eigen stofwolken te verdwalen. Maar laat dat de pret niet drukken. Hoewel het door overkill niet de perfecte blockbuster is – wat Mad Max 2 (1981) en Fury Road wél waren – blijft deze prequel een hoogst opwindende trip door de heerlijk waanzinnige wereld van Mad Max. Zelfs al zit die laatste allang in het ­bejaardentehuis voor afgeserveerde machohelden.