Field Music: de band die ooit door Prince werd rondgetweet serveert artpop voor iedereen

Stond hier twee jaar geleden geschreven dat Field Music zijn hoogstaande kunstpop misschien wat droog serveert voor ieders smaak? Dan hebt u nu weer een excuus minder.

Staccato-arrangementen, strak drumwerk, meticuleus geplaatste harmonieën, Eleanor Rigby-achtige strijkers en haast meetkundige songpatronen: de aanpak van Peter en David Brewis is intellectualistisch, daarover geen twijfel. Dat daaruit toch puur popgoud kan voortspruiten, hebben pakweg Beyoncé, Michael Jackson of Prince in hun beste dagen al bewezen.

Toen de purperen vorst in de laatste maanden van zijn leven Field Musics toenmalige single The Noisy Days Are Over rondtweette, kreeg het profiel van de Noord-Engelse broers een boost. Great minds denken nu eenmaal alike. Net als Todd Rundgren, Prefab Sprout, XTC en Kate Bush schrijven de Brewissen bontgevederde songs die aan de oppervlakte een schijn van kinderspel ophouden, terwijl ze in feite verrekt gewiekst in elkaar zitten, ritmisch én melodisch.

Ook Open Here is om die reden verzekerd van een lange houdbaarheid. Test-Aankoop– advies: met elf songs in veertig minuten is het een gebald werk, dat niettemin perfect laat horen wat deze groep zo bijzonder maakt. Is de basis van de muziek zoals hierboven gekenschetst al niet min, dan voegen de gebroeders nu ook blazers en fluiten aan de zaak toe, en diepen ze de registers die ze al zo goed beheersten verder uit. Funk. Symfonische pop. Avant-garde. Aan Led Zeppelin verwante riffrock.

Toch zou die veelzijdigheid maar half zo pakkend zijn als Peter en David Brewis – allebei gelukkige huisvaders – niet ontvankelijk waren voor de melancholische gedachten en zijdelingse bekommernissen die zich doorgaans boven de gootsteen samenpakken. U kent dat: thee zetten, door het raam kijken en pardoes in een existentiële diepte tuimelen. De krant lezen en de keukentafel een verbeten mep verkopen. Oprecht verontwaardigd, maar zonder de verkrampte moraal of het scheefgegroeide geweten dat deze tijd teistert, hebben de broers het over vreemdelingenhaat ( Goodbye to the Country), de gendervrijheid die ze hun kroost toewensen ( No King No Princess) en de algemene verwendheid van de westerse mens ( Count It Up). Als nuchtere nuancering al in een popsong kan, waarom dan zo moeilijk daarbuiten?

Daarnaast relativeren de Brewissen ook tot het weer een deugd wordt. ‘There’s nothing else so deep as time in joy’, kloppen ze helemaal aan het begin de somberte uit uw kleren. Laat ze vooral dóén.