Er zit meer dan plastic in deze Barbie

De hype is wonderlijker dan de film. Maar dat ligt aan de hype. Greta Gerwig haalt meer uit Barbie dan je redelijkerwijs mocht verwachten van een bestelling van een speelgoedgigant.

Was het dankzij de fantastische promocampagne en de verrukkelijke voorpret plezanter om naar de Barbie van regisseuse Greta Gerwig en actrice Margot Robbie uit te kijken dan om er effectief naar te kijken? Eigenlijk wel. Maar de extreem roze komedie is daarom nog geen sof. Bij lange na niet. Er zit snee op de grappen. Het kleurenfestijn is opmonterend. De garderobes en de landhuizen van de verschillende Barbies die Barbieland bevolken zijn om van te snoepen. Het ontbreekt de film niet aan ideeën en af en toe kan de emotie zelfs door het harnas raken van mensen die niets hebben met de iconische, felbesproken pop van Mattel, speelgoedfabrikant en financier van de film.

Dat is véél meer dan je mocht verwachten. Regisseuse en scenariste Gerwig had het lef om na het succes van haar coming-of-agefilms Lady Bird (2017) en Little Women (2019) dit zot avontuur aan te gaan. Maar ze had vooral het lef om er wat van te maken door met duizend liters roze verf en nog veel meer humor relatief oprecht Barbies al dan niet feministische rol/bijdrage af te tasten. Inclusief haar gebrek aan genitaliën.

De fysiek en emotioneel sterke vertolking van Margot Robbie doet je verrassend makkelijk meeleven met Stereotype Barbie. Haar perfecte bestaan in Barbieland verliest glans wanneer ze onverwacht doodsgedachten krijgt en – véél erger – niet langer op haar tippen loopt maar plat op haar voeten. The horror! De remediëring veronderstelt een reis naar de echte wereld. Een van haar Kennen – Ryan Gosling, die zichzelf als komiek heruitvindt – glipt mee en kan zijn ogen niet geloven. Er bestaat een wereld waar mannen geen smachtend accessoire van Barbies zijn maar het voor het zeggen hebben. Binnen de kortste keren is hij grote fan van het patriarchaat.

De fysiek en emotioneel sterke vertolking van Margot Robbie doet je verrassend makkelijk meeleven met Stereotype Barbie.

Het verhaal boet vervolgens aan scherpte en sprankel in. De personages uit de mensenwereld lijken, in tegenstelling tot de Barbies, van gerecycleerd plastic. Will Ferrell willferrellt zonder noemenswaardige meerwaarde als grote baas van Mattel. Het blijkt geen te best idee om Barbie op te solferen met een moeder en dochter die zijn weggelopen uit een doordeweekse family sitcom. En een al te makke finale sneeuwt Barbies best aangrijpende existentiële crisis nodeloos onder. Maar er zit ruim genoeg in deze Barbie om de hype nog wat aan te houden.