‘Emilia Pérez’ van Jacques Audiard: een genderoverschrijdende Fiësta Mexicana

Emilia Pérez is een schandalig opwindende, genreoverschrijdende musical over een Mexicaanse drugsbaron die van geslacht wisselt.

Sommige journalisten konden hun lach niet bedwingen toen de Franse regisseur Jacques Audiard enkele jaren geleden bij interviews voor zijn romcom Les Olympiades vertelde dat hij aan een Spaanstalige musical werkte. Die zou gaan over een Mexicaanse kartelleider die in transitie gaat, met celebrity Selena Gomez in een van de hoofdrollen. Maar het was geen grap, en het resultaat, Emilia Pérez, deed op het jongste Festival van Cannes de zaal kirren van de pret. De knetterende musical kreeg de Juryprijs, en de hoofdrolspeelsters wonnen gezamenlijk de prijs voor beste vrouwelijke vertolking. Dat was leuk voor popster Selena Gomez en Zoë Saldaña (van Avatar en Guardians of the Galaxy), maar sneu voor Karla Sofía Gascón: zij verdiende het om solo te winnen.

De Spaanse trans actrice speelt een meedogenloze leider van een drugskartel die de briljante advocate Rita (Saldaña) een bom geld betaalt om in het grootste geheim een geslachtsoperatie én een nieuw leven voor hem te regelen. Zijn vrouw (Selena Gomez) en kinderen weten van niets. In haar tweede leven zet Emilia Pérez haar fortuin in om het astronomisch hoge aantal vermissingen in Mexico, doorgaans kartelgerelateerd, naar beneden te krijgen.

Dat klinkt als een experimentele paring van een narcothriller met een zotte telenovela, op smaak gebracht met aangrijpend melodrama à la Pedro Almodóvar. Dat klopt in zoverre dat er óók nog eens heel uitbundig wordt gezongen en gedanst. De wilde choreografieën zijn uitgetekend door de Belg Damien Jalet (bondgenoot van Sidi Larbi Cherkaoui, werkte voor Madonna, zie ook de film Suspiria). De liederen over de chirurgische aspecten van vaginoplastiek of hoe de maatschappij verandert als je van lichaam verandert, zijn door de Franse muzikante Camille bedacht.

Emilia Pérez wervelt soms roekeloos alle kanten op, en is zeker niet vrij van imperfecties. Meer nog: de film is misschien zelfs minder subversief dan op het eerste gezicht lijkt. Maar Audiard wankelt niet. Het is allemaal zo schandalig opwindend, hartstikke leuk en ongeremd expressief dat je je kritische bemerkingen dempt om je gewillig te laten meesleuren door de verrassende fiësta mexicana van de Franse meesterverteller.