‘Drift Code’ van Rustin Man: tijdloze klankentapper van de oude stempel

Aan welke criteria moet muziek beantwoorden om het etiket ’tijdloos’ te verdienen? Paul Webb, alias Rustin Man, geeft op zijn eerste album sinds 2002 zijn eigen benadering.

In oktober 2002 verscheen Out of Season, het op folk en jazz geënte album van Beth Gibbons, zangeres bij Portishead, en Paul Webb/Rustin Man, in de jaren tachtig bassist bij Talk Talk, de Britse band van wereldhits als Life’s What You Make It en Such a Shame (en het fabuleuze album Spirit of Eden uit 1988, maar dat verhaal verdient een aparte pagina).

In 2004 werden de eerste zaadjes, flarden tekst en melodieën voor Drift Code geplant. Haast was er niet bij, in de tot woning omgebouwde schuur op het Engelse platteland waar Webb (57) zijn gezin en zijn studio in onderbracht. Vijf jaar later wist Dez Mona hem er even weg te lokken, richting ICP-studio’s in Brussel, voor de productie van hun album Hilfe Kommt. ‘Niemand is zo bezeten door klank als hij’, zei zanger Gregory Frateur destijds, en wie zich in Drift Code onderdompelt, snapt waarom.

Webb is een fetisjist, een audiofiel die zweert bij antieke microfoons en de springlevende ziel van afgetakelde instrumenten. De tot in elke kier en plooi sijpelende klankleur is het luisterequivalent van een oud fotoalbum doorbladeren, met analoge tinten die zelfs een grootmeester in de orde van Instafilters nimmer produceren zal.

Ook als songschrijver is Paul Webb een man van de oude stempel, een dienaar van de Angelsaksische songtraditie. Opener Vanishing Heart spreidt het met bloesems en bladeren getooide bedje: piano, gitaar, Hammondorgel en in de achterhoede postvattend koper, behoedzaam vermengd op één organisch palet. In de impressionistische tinten ontwaart men zowel Crosby, Stills, Nash & Young als Robert Wyatt, met wie Webb het gekneusde timbre van een grijzende zangvogel deelt.

Maar alles went, zeker zodra Judgement Train dendert zoals Canned Heat ooit zijn bluesrock door een psychedelische tunnel joeg, of wanneer Webb met Our Tomorrows in dezelfde ketel vol spirituele jazz en archaïsche folk roert waar Van Morrison zijn beste platen uit schepte. Ook de teksten zijn trouwens van dattum: ‘Beckoned is a roaming song over yonder planes/ Vivid are the rainbows chased‘- het is eens wat anders dan ’thank you, next’.

Als ’tijdloos’ ook ‘van de tijd los’ mag betekenen, dan heeft Rustin Man prijs. Anderhalf decennium aan negen songs schaven, het kan moeilijk anders.