‘Hit Man’ is een entertainende portie pulp vermomd als donkere komedie. Of is het omgekeerd?

Richard Linklater neemt de mythe van de huurmoordenaar grimassend in het vizier in zijn neonoir Hit Man.

Een groot regisseur of een fijnzinnig stilist is indieauteur Richard Linklater nooit geweest. Maar aan ideeën, goesting en nieuwsgierigheid heeft het de Texaanse autodidact nooit ontbroken. Laat hem loosgaan met een specifiek genre, een goede pitch en een solide cast en je krijgt – herinner je School of Rock (2003), A Scanner Darkly (2006), Boyhood (2014) of zijn romantische Before-trilogie (2004-2013) – doorgaans waar voor je geld.

Dat is opnieuw het geval met Hit Man, zijn beste in jaren. Daarmee waagt Linklater zich aan een film noir, maar dan wel één gedrenkt in de zon van New Orleans, gebaseerd op waargebeurde maar weinig waarschijnlijke feiten en met de tong stevig in de wang gedrukt. Héél stevig.

‘Huurmoordenaar’ met dienst is Gary Johnson, een warmhartige wiskundeleraar voor wie spanning gelijkstaat met vogels spotten en een toertje tuffen met zijn Honda ­Civic. Een grijze. Daar komt verandering in wanneer hij door de flikken per toeval en tegen zijn zin wordt gevraagd om mee te werken aan een undercoveropdracht. Hij moet een gun for hire spelen die een crimineel hopelijk zo ver krijgt dat die bekentenissen aflegt terwijl de politie hun gesprek in een busje verderop afluistert. Als bij wonder blijkt Gary een rastalent als mol, waarop hij vermomd als een van zijn vele, coole alter ego’s ook de klus krijgt om de mooie Maddy te doen bekennen dat ze hem wil inhuren om van haar brute echtgenoot af te komen. Tot hij verliefd op haar wordt.

Voor zijn zongebleekte neonoir baseerde Linklater zich op een longread uit 2001 van journalist Skip Hollandsworth, die ook al het idee en het scenario van zijn zwarte komedie Bernie (2011) leverde. In dat artikel beschrijft Hollandsworth het onwaarschijnlijke verhaal van de echte Gary Johnson, die zich als échte wiskundeleraar in opdracht van de ­politie écht als killer voordeed. Alleen is Hit Man meer grijnslachende, met romantiek geparfumeerde pulpfictie dan een strikte biopic. Zeker in het tweede, volkomen verzonnen deel kiepert Linklater er een flinke klad humor, suspense en glamour overheen, wat het vooral een satire op de pop­culturele, door films als Le samouraï, Léon, Collateral, Mr. & Mrs. Smith, Killer Joe en tig andere titels verspreide mythe van de huurmoordenaar maakt.

Om het glamourgehalte voldoende hoog te houden doet Linklater beroep op Glen Powell, met wie hij ook al werkte in Fast Food Nation (2006), Everybody Wants Some!! (2016) en Apollo 10 ½ (2022) en wiens ster recent steil de hoogte in schoot dankzij Top Gun: Maverick en de romcom ­Anyone but You. Hier meet Powell zich met zichtbaar plezier en zelf­verzekerde swagger verschillende pruiken, accenten en looks aan als neppe killer op echte vrijersvoeten. Onder­tussen houden de voice-over en de soundtrack er flink de pas in en zit er genoeg hart en ziel in de personages om het niet in platte pastiche te laten verzanden.

Geen grootse cinema, zoals je dat van Linklater nooit moet verwachten. Wel een entertainende portie pulp vermomd als donkere komedie. Of is het toch omgekeerd?