In The Outrun ruilt een gedreven Saoirse Ronan Londense katers in voor Schotse kliffen, met de drankduivel in haar zog.
Op een overtuigende manier een alcoholist incarneren, inclusief het gelal, gebral en alle ontnuchteringsblues die daarbij horen? Ray Milland kon het in The Lost Weekend, Mickey Rourke in Barfly en zelfs Nicolas Cage greep naar de chronisch dorstige keel in Leaving Las Vegas, al dan niet geholpen door een shot whisky tussen de takes door. Alleen ging het in al die zuipschuitfilms zelden of nooit het om een vrouw onder invloed. Daar komt nu verandering in dankzij Saoirse Ronan met The Outrun, een hedendaags afkickdrama dat smaakt naar een cocktail van Brits kitchen-sinkrealisme, melancholie à la Neil Jordan en een probleem-van-de-weekfilm voor hipsters.
Gebaseerd op de gelijknamige memoires van Amy Liptrot, volgt The Outrun – de titel verwijst naar wilde graslanden waar schapen vrij kunnen grazen – de 29-jarige Rona (Ronan), die na enkele wilde, zelfdestructieve jaren in Londen, terugkeert naar de Schotse Orkneyeilanden, waar ze haar jeugd doorbracht. Daar hoopt de gefaalde biologe – ze behaalde ooit een masterdiploma – zichzelf opnieuw te vinden te midden van winderige kusten, blatende beesten en knagende eenzaamheid. Dat betekent detoxen, hervallen, huilen, brullen, een AA-meeting volgen en mistroostig de ruisende oceaan in staren – en dat telkens opnieuw, en opnieuw.
Saoirse Ronan – je kent de Iers-Amerikaanse uit Atonement, Lady Bird en recent nog Blitz – is innemend als de verloren ziel die de puinhoop van haar eigen leven in het gezicht staart. Met een scherpe, expressieve blik, een mélange van kracht en breekbaarheid en blauwe haarextensies maakt ze van Rona een personage dat zowel frustrerend als meeslepend is. De film heeft momenten van ruwe schoonheid – de camera dwaalt over de ongerepte natuur zoals die van Francis Lee in God’s Own Country, en de doorzopen barscènes lijken weggeknipt uit een vérité-drama van Ken Loach – maar dan met bonkende beats en een stroboscoop hier en daar. Alleen begint de dramatische motor een beetje te haperen na de zoveelste flashback vol gin-tonics in Londense nachtclubs en de zoveelste zucht bij een noordelijke zeewind.
De Duitse regisseur Nora Fingscheidt – bekend van System Crasher (2019) – weet hoe ze intensiteit op het scherm moet brengen, en dat is hier niet anders. Maar waar haar vorige film een rauwe urgentie had, loopt The Outrun soms vast in zijn eigen cyclus van verval en herstel. Het eerste uur is meeslepend, maar het tweede voegt iets te weinig toe. Rona loopt nog altijd over het strand, denkt nog steeds na over haar verslaving en kijkt nog steeds melancholisch over dramatische kliffen. Het had de film dan ook beslist goed gedaan om, zoals een nuchtere monteur op een verloren weekend, wat meer te snijden en te schrappen.
Maar desondanks blijft er veel overeind. De soundtrack is stemmig, het camerawerk sfeervol, en Ronan – die lange tijd werd getipt voor de Oscars, maar toch naast een nominatie greep – draagt de film moeiteloos op haar frêle schouders. Het maakt van The Outrun een beeldende film over verslaving en verlossing, met genoeg zeggingskracht om niet te verzuipen in rehabclichés, ook al hadden een paar verrassende traktaties misschien niet misstaan. Cheers!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
