In Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One draait alles om sleutels. Of gelukkig eigenlijk toch niet.
Op papier moet ultrageheim agent Ethan Hunt (Tom Cruise) in Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One een ontspoord, oppermachtig AI-systeem vernietigen voor de mensheid kopje-onder gaat. Convenabel actueel maar erg sexy is het niet, zo’n onzichtbare, alwetende vijand die overal en nergens is. (Op wiens gezicht moet je dan kloppen?)
Regisseur Christopher McQuarrie, die ooit furore maakte met zijn scenario voor The Usual Suspects, liet er zijn slaap niet voor en heeft het poepsimpel opgelost. Twee uur en drie kwartier lang zoeken en strijden Ethan Hunt en zijn vertrouwde Impossible Missions Force-team (Ving Rhames, Simon Pegg, Rebecca Ferguson) naar een tweedelige sleutel zonder te weten waar die voor dient en waarom AI er zo bang voor is. Omdat de wereldmachten en wat schurkensyndicaten de sleutel ook begeren, is er permanent iets tastbaars om tegen te vechten, en dat volstaat.
Die sleutel is uiteraard al evenzeer bijzaak als de rudimentaire, tot vier, vijf gezichtsuitdrukkingen beperkte acteerkunst van Cruise. Het gaat om de adrenalinerush die de actiescènes, de autoachtervolgingen en de stunts in fabelachtige locaties (deze keer de Rub al-Kaliwoestijn in Saoedi-Arabië, Rome, Venetië of de door Tirol denderende Orient-Express) opwekken. Daarin munt ook deze zevende episode uit. Klapstuk is de nu al beroemde stunt waarbij Cruise – met een bergtop als schans – op een motor de lucht in vliegt.
Het typeert de voltijds naar de pijpen van Cruise dansende actiefranchise, die al meegaat sinds 1996 (en op haar beurt voortbouwt op de gelijknamige tv-serie van eind jaren zestig) maar nog geen enkel teken van metaalmoeheid vertoont. De film vliegt zo voorbij. De enige frustratie: het verhaal wordt niet afgerond. Volgend jaar pas verklapt Part Two of Cruise vindt op welk slot de sleutel past. Voor de rest: top fun.
