Misdaadfilm The Stranger pleegt een aanslag op uw gemoed: zo duister, zo onbehaaglijk.
Hij hoeft niet in bloed of geweld gedrenkt te zijn, de spanning hoeft niet haast ondraaglijk te zijn. Een misdaadfilm kan ook bekoren door je de duisternis in te zuigen. Zoals The Stranger.
Ergens in Australië raken Mark (Joel Edgerton) en Henry (Sean Harris), twee slapeloze eenzaten met een verborgen verleden, steeds beter bevriend. Met Marks steun en advies (‘nooit liegen’) werkt Henry (‘ik doe geen geweld’) zich op in een strak geleide criminele organisatie. Wat Henry niet weet maar de kijker wel: Mark is een undercoveragent in een uitzonderlijk grote operatie die een jaren oude verdwijningszaak moet oplossen.
Inspiratie putte regisseur Thomas M. Wright – u kent hem misschien als acteur uit Top of the Lake, waarin hij het jeugdliefje van Elisabeth Moss speelde – uit een waargebeurde zaak omtrent kindermoord die Australië enorm aangreep. Maar zijn film is true crime noch reconstructie. Van slachtoffer, nabestaanden of het hoe en waarom van die moord is hier geen spoor. Het draait om de ambivalente dans met de duivel van twee mannen met grijze baarden.
Van Joel Edgerton verbaast het niet dat hij subtiel kan weergeven hoe het aan je vreet om een vriendschap te moeten opbouwen met een verdachte van een kindermoord. De Australische acteur blijft onopvallend uitblinken in goeie tot zeer goeie films (The King, Loving, The Gift). Zijn Britse tegenspeler Sean Harris (Macbeth, The Green Knight) heeft evenmin overacting nodig. Holle blikken, ingeslikte klanken en schichtige gebaren verraden sporadisch hoe hard de schuwe Henry zijn best moet doen om zijn enge zelf te verbergen. Net zo goed verraden zijn ogen hoe goed het doet eens een vriend te hebben. Eindelijk iemand om tegen te praten.
Scenarist en regisseur Thomas M. Wright haalt een maximum aan sfeer uit de autoritten van zijn strangers in the night. Hij laat zijn experimenterende director of photography continu de donkerte opzoeken en zweert bij een langzame maar almaar ongemakkelijker onderdompeling in het hart der duisternis. Met nog wat nachtmerries, flashbacks, suggestieve effecten, een vaak brutale montage en een soms schetterende soundscape erbovenop is het bijna onmogelijk om niet ontregeld te raken.
Onconventionele, gesofisticeerde misdaadfilms die een aanslag zijn op je gemoed, aan de andere kant van de wereld bestaan ze nog.
